จุดเริ่มต้นครั้งใหม่
"ศิษย์น้องเจ้าฟื้นแล้วรึ"
"ข้าหลับไปนานเท่าไหร่หรือศิษย์พี่เจ้าสำนัก"
"เจ้าหลับไป3วันเต็มๆตอนนี้รู้สึกเช่นไรบ้าง"
"ค่อยยังชั่วแล้ว"
"คราวหน้าก็อย่าไปที่ถ้ำเพลิงทมิฬตามลำพังอีกหากคราวนี้ฮุ่ยหมิงไม่ตามเจ้าไปเจ้าได้โดนเผาตายอยู่ในถ้ำเพลิงทมิฬแน่ๆ"
"อืม"
เฮอะ คิดว่าฉันอยากไปนักเหรอถ้าไอ้ระบบเฮงซวยนี่ไม่มอบภารกิจมาให้คิดเหรอว่าคนอย่างสิรินทราจะไปน่ะ จะว่าไปขอบ่นหน่อยเหอะทำไมเด็กสาววัย17ปีอย่างฉันต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วย ตอนนี้ฉันควรนอนดูซีรี่ย์อยู่ในบ้านคุยแชทกับเหล่าพี่น้องแล้วก็แต่งนิยายสิไม่ใช่มาเป็นเจ้ายอดเขาแบบนี้ถึงฉันจะดีใจมากที่ได้เป็นชายชาตรีไม่ใช่ชายก็ไม่ใช่หญิงก็ไม่เชิงเหมือนเมื่อก่อนก็เถอะแต่นี่มันไม่โอเคโว้ย
"ตัวเจ้าร้อนอย่างกับไฟมาตั้งหลายวันพักผ่อนต่ออีกสักหน่อยก็คงหายแล้วล่ะอย่าลืมดื่มยาที่ศิษย์น้องฮุ่ยหลิงจัดมาให้ด้วย"
"อืม"
"เอาเป็นว่าเจ้าพักก่อนเถอะข้าจะให้ฉู่ลู่หลิ่งศิษย์ของเจ้ามาดูแลเจ้าก็แล้วกัน"
"อืม"
"ข้าจะไปทำธุระสักพักเจ้าก็ดูแลตัวเองให้ดีล่ะ"
"เดินทางปลอดภัยนะศิษย์พี่เจ้าสำนัก"
ชายหนุ่มในชุดเสวียนตวนสีขาวปักดิ้นลายสีทองท่าทางองอาจสมชายชาตรีเดินออกไปจากห้อง หากคนที่นอนอยู่ตรงนี้เป็นสตรีด้วยรูปโฉมของเขาคงทำให้พวกหล่อนนอนแดดิ้นตายกันเป็นแถบๆเป็นแน่ ลี่จิ่นนอนเอามือก่ายหน้าผากที่ตอนนี้ยังคงอุ่นๆอยู่เขาใช้ปราณน้ำแข็งที่ฝ่ามือทำเป็นเจลลดไข้ ทำไมถึงเป็นแบบนี้...เมื่อสี่วันก่อนฉันกำลังเดินกลับจากโรงเรียนเพื่อมารอให้พ่อมารับที่บ้านของเพื่อนพ่อระหว่างเดินอ่านนิยายเรื่อง"มหากาพย์จอมมารอหังการ"อยู่ริมถนนแท้ๆแต่พอลืมตาตื่นมากลับมาอยู่ที่นี่ซะงั้นแถมยังมาเป็นตัวร้ายอีกนี่สวรรค์โกรธแค้นอะไรกันนักกันหนาวะจะโกรธจะเกลียดกันก็ขอให้มันมีขอบเขตหน่อยเหอะ
"ซือจุนขอรับ...ขออภัยที่ศิษย์เสียมารยาทมารบกวนการพักผ่อนของซือจุนขอรับ"
เด็กชายวัย13ปีวิ่งเข้ามาในห้องอย่างรีบร้อนเด็กผู้ชายคนนี้คงจะเป็นฉู่ลู่หลิ่ง ลิ่วล้อพลีชีพเบอร์1ในนิยายมหากาพย์จอมมารอหังการแน่ๆ
"เจ้ารีบร้อนเช่นนี้มีอะไรอย่างนั้นรึ"
"ศิษย์น้องเจียงลี่จินกลั่นแกล้งข้าซือจุนโปรดให้ความเป็นธรรมแก่ศิษย์ด้วย"
เฮอะ สมกับเป็นลิ่วล้อพลีชีพจริงๆฉันเพิ่งฟื้นไม่ทันไรก็เริ่มนำหายนะมาให้เชียวนะ
"ไปตามเจียงลี่จินมา"
"ขอรับ"
ฉู่ลู่หลิ่งวิ่งออกไปด้วยความรวดเร็วไม่นานก็กลับมาพร้อมกับเด็กชายตัวเล็กที่เสื้อผ้าและผมไม่เป็นระเบียบตามตัวมีรอยฝกช้ำเต็มไปหมด
"นี่มันเกิดอะไรขึ้นอธิบายให้ข้าฟังอย่างระเอียดทีสิ"
จวินชิวยังคงเก๊กต่อไปตามจวินชิวต้นฉบับทั้งๆที่ในใจโคตรสงสารเด็กชายตัวน้อยที่อยู่ตรงหน้า จะไม่ให้เขาสงสารได้ยังไงขนาดตอนเป็นแค่ตัวอักษรในนิยายเขาก็สงสารเด็กคนนี้จะตายอยู่แล้ว ยิ่งเป็นคนเป็นๆอยู่ตรงหน้าแบบนี้ยิ่งทำให้เขาสงสารยิ่งกว่าเดิมอีก
"เรื่องมันเป็นแบบนี้ขอรับซือจุนตอนที่ข้ากำลังเดินไปที่โรงเก็บฟืนศิษย์น้องที่กำลังผ่าฟืนก็แกล้งทำกองฟืนถล่มใส่ข้า"
เด็กน้อยเอ๊ยจะโกหกก็โกหกให้มันเนียนๆกว่านี้จะได้มั้ยห๊ะ ฉันจะไม่ยอมให้ดอกบัวขาวอย่างเจียงลี่จินต้องบอบช้ำเพราะพวกนายหรอกนะ [ตรวจพบความเสี่ยงพฤติกรรมออกOocหากออก Oocหัก10แต้ม] หักไปเลยย่ะคนอย่างนางกิ๊ฟมีหรือจะกลัวภารกิจที่แล้วได้มาตั้ง1,000แต้มแหนะ
"เรื่องมันเป็นแบบนี้เยี่ยงนั้นรึ"
"ขอรับซือจุน"
เด็กชายตัวเล็กที่นั่งคุกเข่าอยู่ด้านหน้าตัวสั่นเล็กน้อยเป็นภาพที่เห็นแล้วน่าสงสารเป็นอย่างมาก โอ๋ๆอย่าร้องไห้นะน้องลี่จินเดี๋ยวพี่จะลงโทษเด็กเปรตฉู่ลู่หลิ่งให้
"ฉู่ลู่หลิงไปวิ่งรอบเขา20รอบแล้วไปผ่าฟืนแทนเจียงลี่จินด้วย"
"ห๊ะ อะไรนะขอรับ"
เด็กชายทำหน้างุนงงเพราะปกติตนเป็นที่โปรดปรานของลี่จวินชิวไม่ว่าทำผิดมากแค่ไหนก็ไม่เคยโดนลงโทษ แถมไม่ว่าเขาจะทำอะไรกับเจียงลี่จินซือจุนก็ไม่เคยลงโทษเขามีแต่จะร่วมมือกับเขาเสียด้วยซ้ำ
"ไปซะก่อนที่จะเพิ่มเป็น30รอบ"
"ขอรับ"
ฉู่ลู่หลิ่งวิ่งลงเขาไปด้วยความรวดเร็วหลังจากสิ้นคำสั่ง
"ลี่จินมานั่งนี่"
ในขณะที่กำลังพูดจวินชิวก็ค้นลิ้นชักคว้ายาทาแผลมากระปุกหนึ่ง ลี่จินเดินเข้ามานั่งใกล้ๆจวินชิวใช้มือทายาให้กับเด็กชายที่อยู่ตรงหน้า
"เจ้าเจ็บมากหรือไม่"
เด็กน้อยเอาแต่นั่งก้มหน้าเอามือเช็ดน้ำตาของตัวเอง
"เจ้าคงจะเจ็บมากใช่หรือไม่ดูสิร้องไห้เหมือนสาวน้อยเลย"
จวินชิวยิ้มให้อีกฝ่ายพลางเอามือลูบหัวอย่างอ่อนโยนปกติจวินชิวออริจินัลเขาไม่เคยทำแบบนี้กับใครตอนนี้เสียงของระบบก็หักแต้มจนจะครบ100แต้มอยู่แล้ว [หักคะแนนติดต่อกันครบ100คะแนนรับบทลงโทษ:เข้าสู่ห่วงฝันรับบทลงทัณฑ์]
"ลี่จินเจ้า..."
ไม่ทันพูดจบจวินชิวก็ถูกดึงเข้าห้วงฝันทันทีส่วนคนที่นั่งอยู่ด้วยก็ตกใจจนทำอะไรไม่ถูกเขารีบจัดท่าให้ซือจุนสามารถนอนพักผ่อนได้อย่างสบายและรีบไปที่ยอดเขาเฟยเทียนเพื่อตามหาเจ้ายอดเขาฮุ่ยหลิงทันที จวินชิวเดินอยู่ในสถานที่ที่คุ้นเคยนั่นก็คือโรงเรียน
"เฮ้ยแกคิดว่าเราจะสอบตกมั้ยวะ"
ระหว่างที่จวินชิวกำลังเดินอย่างๆงงและก็ไม่เข้าใจสถานการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้าอยู่ๆก็มีเสียงของคนที่คุ้นเคยดังขึ้นนี่มันเสียงของบัดดี้ของเขาไม่ใช่เหรอ จวินชิวหันกลับไปเพื่อตอบคำถามของบัดดี้ที่แต่ก่อนตัวติดกันตลอดทั้งวันของเขา
"ไม่รู้ดิเขาไม่ใช่ครูจะไปรู้ได้ยังไง"
จวินชิวตัดสินใจทำตัวให้เนียนกับสถานการณ์ตรงหน้า ดูจากคำถามตอนนี้ก็คงจะเป็นช่วงหลังสอบแน่นอน
"ได้แต่สวดมนต์ภาวนากับสิ่งศักดิ์ขอให้ผ่านก็แล้วกันเขาขี้เกียจแก้ว่ะ"
ทั้งสองคนยืนพนมมือภาวนาต่อฟ้าดินไปสักพักก็ทำใจเดินเข้าไปในห้องเรียน ขอให้เง็กเซียนสถิตอยู่กับข้าขอให้ลูกสอบผ่านวิชาเคมีด้วยเถิดสาธุ ถึงแม้จวินชิวจะรู้ว่านี่เป็นห้วงฝันแต่ก็ยังไม่อยากสอบตกอยู่ดี
"อรุณสวัสดิ์ค่ะนักเรียนทุกคน"
"สวัสดีครับ/ค่ะ"
"เอาล่ะวันนี้ครูจะเอาใบแจ้งเกรดมาให้มีใครอยากรู้เกรดตัวเองมั้ยคะ"
"อยากครับ/ค่ะ"
"ถ้าอย่างนั้นก็ลุกขึ้นมาต่อแถวให้เป็นระเบียบตามเลขที่นะคะนักเรียน"
"ค่ะ/ครับ"
นักเรียนในห้องเริ่มต่อแถวตามเลขที่จวินชิวยืนอยู่ในลำดับที่ของตนเองไม่นานก็มาถึงคราวที่รับใบเกรดของตัวเองจวินชิวรับมาด้วยใจระทึก สาธุถ้าสอบไม่ผ่านฉันแย่แน่ อาจารย์ยื่นใบเกรดมาให้กับจวินชิวเมื่อเขาได้เห็นเกรดก็เกือบทำให้เขาล้มทั้งยืน [ระบบ:บทลงโทษสิ้นสุดลงแล้ว] จวินชิวหลุดออกมาจากห้วงฝันเขารู้สึกว่าสิ่งที่ได้เห็นคือความกลัวที่เขาซ่อนเอาไว้อย่างมิดชิดมาตลอดหลายปีที่ผ่านมา เขาลืมตาขึ้นมาก็พบศิษย์น้องฮุ่ยหลิงและเจียงลี่จินนั่งเฝ้าอยู่ข้างๆเตียงของเขา
"ศิษย์พี่ลี่ท่านฟื้นแล้ว ตอนนี้ท่านยังปวดหัวอยู่หรือไม่"
"ศิษย์น้องฮุ่ยหลิงข้ามิเป็นอันใดแล้ว"
"ศิษย์พี่ลี่ตอนนี้ร่างกายของท่านอ่อนแอมากหลังจากที่ท่านเข้าไปที่ถ้ำเพลิงทมิฬตัวท่านก็ร้อนยิ่งนักแถมท่านยังมีปราณน้ำแข็งที่เป็นขั้วตรงข้ามกับเพลิงโลกัณฑ์ในถ้ำเพลิงทมิฬอีกดังนั้นร่างกายของท่านอาจจะหายป่วยช้าไปสักหน่อย ท่านต้องพักผ่อนให้มากๆหากเป็นไปได้งานที่ยอดเขาก็อย่าเพิ่งทำหรือไม่ก็ให้ใครสักคนมาช่วยงานก่อนนะขอรับ"
"ข้าเข้าใจแล้วขอบคุณที่เป็นห่วงนะฮุ่ยหลิง"
คนที่นั่งอยู่ด้านหน้าทำสีหน้าตกใจอย่างกับนายกลาออก (?) แต่ในหัวของคนที่พูดกลับได้ยินเสียง [ระบบ:ออกOocหัก10คะแนน] ป๊าแกสิ! แค่พูดขอบคุณคำเดียวก็หักคะแนนฉันเลยเรอะไอ้ระบบหน้าเลือดเอ๊ย!!! ถ้าระบบเป็นคนพ่อจะหยุมหัวเลยคอยดูสิ
"ศิษย์พี่ลี่ข้าต้องไปทำธุระสักพักอาจไม่ได้มาเยี่ยมท่านบ่อยนักถ้ายาท่านหมดก็ให้ลี่จินไปเอาที่ยอดเขาของข้านะขอรับ"
"อืม"
"ข้าต้องไปแล้วศิษย์พี่รักษาสุขภาพด้วย"
"เจ้าก็เช่นกันฮุ่ยหลิง"
เจ้ายอดเขาฮุ่ยหลิงเดินออกไปจากห้องตอนนี้ในห้องเหลือเพียงลี่จิ่นกับลี่จินเท่านั้น
"ลี่จินต่อไปนี้เจ้าก็มานอนที่ห้องข้างๆของเหวยซือก็แล้วกันเวลาเหวยซือเรียกใช้เจ้าเจ้าจะได้มาเร็วๆ"
"ขอรับ"
"ตอนนี้เจ้าก็ออกไปเถอะเหวยซือจะพักผ่อน"
"ขอรับ"
เด็กหนุ่มตัวน้อยโค้งคำนับอย่างมีมารยาทและเดินออกไปจากห้อง แบบนี้แหละดีแล้วเสี่ยวจินข้าจะไม่ให้ใครรังแกเจ้าได้อีกดอกบัวขาวอย่างเจ้ามิสมควรถูกใครทำให้เป็นดอกบัวดำ หน้าที่ของข้าต่อไปนี้คือการปกป้องเจ้าและทำให้เจ้ากลายเป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุดในโลกหล้าแม้ว่าข้าจะต้องถีบเจ้าลงอเวจีเพื่อให้แข็งแกร่งขึ้นข้าก็จะทำ ต่อให้เจ้าแค้นข้าจนอยากฆ่าข้าข้าก็เต็มใจตาย... ถึงจะพูดแบบนั้นฉันก็ยังอยากมีชีวิตอยู่เหมือนกันนะ
-------------------------------------------------------
เสี่ยวจินที่หมายถึงคือลี่จินที่เรียกแบบแนวๆน้องชายว่าเสี่ยวจินนะครับ😊