บทที่ 156 ราชครูแห่งหนานจ้าว เด็กอ้วนกับอาเว่ย (1)
ด้านนอกโถงตำหนักรับรองอันเงียบสงบ รถม้าคันหนึ่งค่อยๆ เคลื่อนมาหยุดลง ราชครูกับหวั่นเฟิงก้าวขาเหยียบม้านั่งไม้เดินลงมา องครักษ์หนานจ้าวที่ยืนอยู่สองฝั่งทำความเคารพโดยไร้เสียง ราชครูเดินตรงไปด้วยสีหน้าราบเรียบไร้อารมณ์ หวั่นเฟิงก็เดินตามหลังเขาไปอย่างเชื่อฟัง
เมื่อเข้ามาในห้องโถง ราชครูก็ถอดเสื้อคลุมออก หวั่นเฟิงรีบรับมาใส่มือพลางมองเขาอย่างงวยงง "ท่านอาจารย์"
ราชครูไม่ตอบ เพียงแต่หันตัวเดินไปยังห้องของเห้อเหลียนฉี และหยิบยาฟื้นคืนชีพโคจรลมปราณป้อนให้เขากลืนลงไป ร่างกายของเห้อเหลียนฉีไม่หลงเหลือร่องรอยของการมีชีวิต มีเพียงหัวใจที่ยังคงเต้นอย่างแผ่วเบาให้หมอหลวงได้จับชีพจรอันอ่อนแรง
วิญญาณของเขากลับสู่สวรรค์ไปนานแล้ว ทว่าร่างกายกลับเหมือนหุ่นเชิดที่ถูกคนชักใย แม้ในช่วงชีวิตเขาจะทำผิดพลาด ทว่านาทีนี้หวั่นเฟิงก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกทนไม่ไหว
หวั่นเฟิงหันหน้าหนี ไม่มองเห้อเหลียนฉีที่ยามนี้เหมือนดั่งดอกไม้ที่เหี่ยวแห้งร่วงโรยอีก
"ไปกันเถิด" ราชครูเอ่ยกับหวั่นเฟิง
Support your favorite authors and translators in webnovel.com