บทที่ 524 ราตรีอันแสนอ่อนโยน

บทที่ 524 ราตรีอันแสนอ่อนโยน

ขณะที่เอ่ยประโยคนั้น ลำตัวช่วงบนของนางหอบขึ้นลงอย่างชัดเจน แม้จะพยายามแค่ไหนแต่ก็มิอาจหยุดอาการหอบนี้ได้ บ่งบอกได้ว่ากว่าจะเดินทางมาถึงที่นี่นั้นทุลักทุเลเพียงใด

นางไร้เรี่ยวแรงแม้แต่จะลุกขึ้น ถึงได้เผลอชนเข้ากับประตูจนเกิดเสียงดัง

นางแกล้งทำเป็นนั่งนิ่งพิงกำแพงลงบนธรณีประตู เพราะไม่อยากให้เซียวเหิงเห็นสภาพสะบักสะบอมของตนเอง แต่หารู้ไม่ว่าสีหน้าของนางนั้นบ่งบอกทุกอย่างไว้หมดแล้ว

แม้กระนั้น แววตาของนางที่มองเขายังคงส่องประกายระยิบระยับ

ท่ามกลางลมหนาวและหิมะที่พัดโหยหวน

หัวใจของเซียวเหิงเต็มไปด้วยความรู้สึกเหมือนมีคลื่นความร้อนแผดเผาอยู่ข้างใน เลือดของเขาพลุ่งพล่านอย่างรวดเร็ว จนแทบจะหยุดลมหายใจ

สายตาของเขาวูบไหวขณะมองไปที่ร่างเล็กที่ดูอิดโรย

ทั้งข่าวที่ว่าหิมะถล่มในเมืองจี้และกองทัพกว่าแสนนายที่ต้องหยุดขบวน แต่นางกลับบุกป่าฝ่าดงมาอย่างโดดเดี่ยวเพื่อปรากฏกายตรงหน้าเขาในวันเกิดของเขา

เซียวเหิงผู้ที่กินหนังสือแทนข้าวจนท้องเต็มไปด้วยบทกวีนั้นยังมิอาจหาคำใดมาบรรยายความรู้สึกของเขาในชั่วขณะนี้ได้เลย

ภายในใจของเขาร้อนรุ่มจนรู้สึกเจ็บปวด