บทที่ 466 ประหลาดใจ

บทที่ 466 ประหลาดใจ

ท้ายที่สุด องค์หญิงซิ่นหยางก็เดินไปขึ้นรถม้าสุดหรูหราของเขา

เซวียนผิงโหวเดินขึ้นรถม้าตาม พลางโยนแส้ให้ฉางจิ่ง “ขับดีๆ ล่ะ องค์หญิงไม่ชอบให้รถโคลงเคลง”

“ขอรับ” ฉางจิ่งรับแส้มาเสร็จ พอฟาดลงไปครั้งแรก รถม้าก็เกิดสั่นสะเทือนอย่างแรง!

เซวียนผิงโหว “...”

คู่สามีภรรยานั่งในรถม้าคันเดียวกัน เซวียนผิงโหวชำเลืองมองนางด้วยสีหน้ากรุ่มกริ่ม “ข้าไปที่ภูเขาเฟิงตูเพื่อตามหาเจ้า แต่กลับถูกปฏิเสธ แล้วนี่เจ้าจู่ๆ กลับเมืองหลวงคนเดียว หรือว่า กำลังหลบหน้าข้าอยู่อย่างนั้นรึ”

“เหตุใดข้าต้องหลบหน้าท่านด้วย” องค์หญิงซิ่นหยางเอ่ยเสียงแผ่วเบา

เซวียนผิงโหวกระตุกมุมริมฝีปากของเขา เผยให้เห็นรอยยิ้มที่ซุกซน “พอเถอะน่า ฉินเฟิงหว่าน ตั้งแต่เซียวเหิงจากไป เจ้าก็หลีกเลี่ยงข้ามาตลอด บางครั้งข้าก็อดสงสัยไม่ได้ว่าเจ้านั่นแหละเป็นคนจุดไฟหรือเปล่าถึงไม่กล้าเผชิญหน้าข้า”

องค์หญิงซิ่นหยางเบือนหน้าหนี “เหอะ”

เซวียนผิงโหวแหงนหน้ามองเพดานรถ ก่อนจะเอ่ยอย่างทอดถอนใจ “เอาละ ให้เจ้าอีอะไรนั่นของเจ้าพาเซียวเหิงลงมา แถมให้เขาลอยว่อนอยู่ในอากาศอย่างนั้น ต่อให้หลงอีไม่เหนื่อย แต่ข้าเหนื่อยแทนลูกชายของข้า”