บทที่ 446 โทสะของไท่จื่อ

บทที่ 446 โทสะของไท่จื่อ

ไท่จื่อเฟยดวงหน้างามถอดสี!

เป็นแบบนี้ได้อย่างไร

ไม่ใช่เซียวลิ่วหลังหรอกรึ

ไม่สิ ต้องบอกว่าไม่ใช่อาเหิงหรอกรึ

กลายเป็นหนิงอ๋องไปได้อย่างไร!

ปฏิกิริยาแรกของเขาคือจ้องชายชู้บนเตียงเขม็ง ดวงตาไท่จื่ฉายแววเย็นชากว่าเดิม!

ลำคอไท่จื่อมีกลิ่นคาวเฝื่อนพลุ่งพล่านขึ้นมา เขารู้สึกว่าตัวเองแตกสลาย โงนเงนจะล้มลง

เขาหยิกตัวเองอย่างแรง ไม่ได้ฝันไป นี่เป็นความจริง นี่มันคือความจริง!

หลินหลังของเขา หลินหลังผู้อ่อนโยนจริงใจ หลินหลังผู้มีความรอบรู้ หลินหลังที่รักใคร่กันกับเขาราวกับดนตรีที่สอดประสานกันอย่างดี เหตุใดจึงทำเรื่องพรรค์นี้กับชายอื่นลับหลังเขาได้

ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก เขาไร้แม้แต่ปฏิกิริยาตอบสนอง

ภายใต้อาการนิ่งอึ้งยกใหญ่ เลือดลมทั่วร่างคล้ายแข็งทื่อ

แต่ละถ้อยแต่ละคำที่เวินหลินหลังเอ่ยออกมาดุจมีดดาบทิ่มแทงไท่จื่ออย่างไร้ปรานี

จะว่าเจ็บก็เหมือนจะไม่เจ็บ จะว่าไม่เจ็บแต่ก็แทบจะยืนไม่อยู่แล้ว

ขอบตาไท่จื่อแดงก่ำ เขาโซเซอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนชนเข้ากับประตูไม้ด้านหลัง