บทที่ 414.1 สารภาพ (1)

บทที่ 414 สารภาพ (1)

รุ่ยอ๋องหยิกเข้าที่พวงแก้มของรุ่ยอ๋องเฟยหนึ่งที “ซื่อบื้อ เรื่องแค่นี้จะไปยากอะไร เจ้าเป็นภรรยาของข้านะ จะให้ข้าดีกับใครถ้าไม่ใช่เจ้าน่ะ!”

“อะแฮ่ม” หนิงอ๋องกระแอมหนึ่งที “ไปกันเถอะ”

รุ่ยอ๋องเฟยรีบชักมือกลับ ส่วนรุ่ยอ๋องเองก็รีบเอามือเกาหัว หลังจากนั้นพวกเขาก็ทำเป็นเดินห่างกันโดยมิได้นัดหมาย

ตัดภาพไปที่คู่ของหนิงอ๋องและหนิงอ๋องเฟยที่เดินจูงมือกันอย่างไม่กลัวสายตาใคร

แม้กฎเกณฑ์ในรัชศกนี้จะเปิดกว้างกว่ารัชศกก่อนๆ แต่การจับมือถือแขนกันในที่สาธารณะก็ถือว่าเป็นเรื่องแปลกใหม่อยู่ดี

แม้หนิงอ๋องเฟยจะรู้สึกเคอะเขินอยู่บ้าง แต่พอเจอเข้ากับรอยยิ้มเจ้าเสน่ห์ของสามี ก็ปฏิเสธไม่ลง

ทั้งสี่คนเดินออกจากวัง รถม้าของทั้งสองตำหนักจอดรอรับอยู่หน้าประตูวัง รุ่ยอ๋องและรุ่ยอ๋องเฟยขึ้นรถม้าคันเดียวกัน ส่วนคู่ของหนิงอ๋องและหนิงอ๋องเฟยเองก็ควรจะเป็นเช่นนั้น แต่ทว่า

หนิงอ๋องกุมมือหนิงอ๋องเฟยพลางเอ่ย “เสด็จพ่อเรียกข้าไปที่ห้องทรงงาน เจ้ากลับไปก่อนเถิด”

หนิงอ๋องเฟยรีบเอ่ย “มีเรื่องด่วนขนาดนี้เหตุใดจึงไม่พูดออกมาเล่า”