บทที่ 407.2 หลงอีลำเอียง (2)

บทที่ 407 หลงอีลำเอียง (2)

“แม่นาง ขนมเปี๊ยะได้แล้ว” เถ้าแก่เนี้ยะยิ้มบอกกู้เจียว

กู้เจียวเดินไปหา นางเหลียวกลับมาพลางเอ่ย “เสี่ยวซานจื่อ ไปเอากล่องอาหารมาให้ข้าหน่อย”

“ขอรับ!”

บนรถม้ามีกล่องอาหารสะอาดเอี่ยมอยู่ เสี่ยวซานจื่อเลิกม่านขึ้นหยิบกล่องอาหารลงมา

กู้เจียวยื่นขนมเปี๊ยะร้อนๆ ที่ใช้ใบไผ่ห่อให้แก่เขาอันหนึ่ง “เอาไปสิ”

เสี่ยวซานจื่อชะงัก “หา มีของข้าด้วยรึ”

กู้เจียวเอ่ย “กินตอนที่ยังร้อนๆ อยู่ล่ะ”

เสี่ยวซานจื่อหัวเราะตาหยี รับขนมเปี๊ยะมา “ขอบคุณแม่นางกู้ยิ่งนัก!”

กู้เจียวใส่ขนมเปี๊ยะลงกล่องเสร็จก็จ่ายเงิน

เสี่ยวซานจื่อกัดขนมเปี๊ยะร้อนๆ คำหนึ่ง เป่าปากฟู่ๆ พลางยื่นมืออีกข้างไปรับกล่องอาหารพลางเอ่ย “ข้าถือเอง”

เขาหิ้วกล่องอาหารขึ้นรถม้าไป

“แม่นางกู้ เจ้าก็กินสักอันตอนที่มันร้อนๆ สิ ตอนนี้กรอบอร่อยนัก พอเจ้ากลับถึงบ้านมันก็นิ่มหมดแล้ว”

“เอาสิ”

กู้เจียวขานรับ

“แล้ว....” เสี่ยวซานจื่อวางกล่องอาหารเสร็จ ก็หันหลังกระโดดลงจากรถม้า ทว่าเงาร่างของกู้เจียวหายไปแล้ว

เขาเดินจนทั่วรถม้า ดูแม้กระทั่งใต้ท้องรถ “เอ๋ นางล่ะ เถ้าแก่ พวกเจ้าเห็นแม่นางบ้านข้าหรือไม่”