บทที่ 389.2 เจ้าข้าวเจ้าของ (2)

บทที่ 389 เจ้าข้าวเจ้าของ (2)

ฮ่องเต้ลูบจมูกไปมาอย่างโมโห พร้อมกับเอ่ยต่อ “พรุ่งนี้เข้าประชุมเช้าด้วยกันสิ”

เว่ยกงกงทนดูต่อไม่ได้อีกแล้ว

ไปขอบะหมี่เป็ดที่ตำหนักเหรินโซ่วมากินชามหนึ่งแล้ว ฮ่องเต้จึงสีพระพักตร์แจ่มใสขึ้น “เรารู้สึกว่าคืนนี้เรายังอ่านฎีกาได้อีกเป็นตั้งทั้งคืนเลย!”

ผลปรากฏว่ากลับถึงตำหนักบรรทมก็ล้มตัวลงแท่นบรรทมก็หลับไปเลย!

เว่ยกงกง “...”

หลับปุ๊บปั๊บเป็นอย่างไรให้มาดูนี่

ทรงหลับสนิทมาก ไม่ฝันร้ายอีกแล้วด้วย

วันรุ่งขึ้นฟ้ายังไม่ทันสาง เว่ยกงกงก็ปลุกฮ่องเต้ให้ตื่นบรรทม “ฝ่าบาท ถึงเวลาประชุมเช้าแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

“อืม” ฮ่องเต้ไม่ได้เป็นคนขี้เซา พอถูกปลุกก็อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดคลุมมังกรอย่างรวดเร็ว “จัดเกี้ยวไปตำหนักเหรินโซ่ว”

ต้องโทษฤทธิ์ยาสมควรตายนี่ให้หมด พระองค์จะไประชุมด้วยกันกับเสด็จแม่!

เว่ยกงกงรู้สึกว่าฤทธิ์มันแปลกๆ พิกล แต่เขานึกได้ว่าหมอเทวดาน้อยกับใต้เท้าเซียวไม่น่าโกหกหลอกลวงฝ่าบาท ดังนั้นฝ่าบาททรงกลับไปเหมือนตอนเด็กๆ จริงๆ กลายเป็นเด็กน้ำมูกย้อยติดคนคนนั้นแล้วรึ

ถูกต้อง ตอนเด็กๆ ฮ่องเต้มักจะน้ำมูกไหลบ่อยๆ