บทที่ 341 พรสวรรค์ (1)

บทที่ 341 พรสวรรค์ (1)

ขอทานชราแทบจะกระอักเลือดออกมา

เด็กสมัยนี้อารมณ์ร้อนเหมือนกันหมดหรือไร

ขอทานชราถลกแขนเสื้อขึ้น “มีปัญญาเจ้าก็มาเล่นกับข้าสักตาสิ! ข้าจะอ่อนข้อให้เจ้าเล่นก่อนเก้าตาเลย! หากเจ้าชนะข้าได้...ช่างเถอะ ไม่ต้องชนะข้าหรอก เสมอกันกับข้าได้จะนับว่าเจ้าชนะ! แล้วข้าจะให้เจ้าสิบตำลึงเลย!”

“ตกลง” กู้เจียวขานรับโดยไม่คิดเลยสักนิด

ขอทานชรามองกู้เจียวอย่างฉงน “ตอบรับง่ายๆ เช่นนี้เชียวรึ ไม่กลัวข้าบิดพลิ้วรึ”

ไม่ต้องพูดถึงว่ามีความมั่นใจหรือไม่ นางหนูนี่กล้าเอ่ยปากใจใหญ่ย่อมถือดีอยู่แล้ว แต่เขาที่เป็นขอทานชรา นางไม่กลัวเขาบิดพลิ้วเลยหรือไร

“ไม่กลัว” กู้เจียวส่ายหน้าพลางบอก

ขอทานชรามองนางอย่างลุ่มลึก ก่อนพยักหน้าเงียบๆ

แม้ว่านางหนูนี่จะหยิ่งผยอง แต่จิตใจใสซื่อดีงาม ยินดีจะเชื่อใจผู้อื่น

กู้เจียว เจ้าคิดมากเกินไปแล้ว หากเจ้ากล้าบิดพลิ้ว ข้าก็จะชกเจ้าก็แค่นั้นแหละ!

ขอทานชราเก็บก้อนหินบนกระดานหมากจนเกลี้ยง แล้ววางลงในชามเก่าๆ สองใบตามสี ก่อนจะวางชามที่มีลูกหินสีดำไว้ข้างกายกู้เจียว “เจ้าเล่นสีดำ”

สีดำจะเดินก่อน

เขาเคยบอกว่าจะอ่อนข้อให้นางเล่นก่อนเก้าตา