บทที่ 330 ลูกดิ้น (2)

บทที่ 330 ลูกดิ้น (2)

น้ำเสียงอ่อนแรงดังขึ้นเหนือศีรษะของฉินกงกง ฉินกงกงเงยหน้าขึ้นมอง ก็เห็นใบหน้าดวงน้อยของกู้เจียวที่ดำมะเมี่ยมเพราะแรงระเบิด ผมเผ้ายุ่งเหยิง ท่อนแขนท่อนขาห้อยตกลงมา ราวกับตุ๊กตาไร้วิญญาณที่ถูกแขวนอยู่บนกิ่งไม้สูง

ริมฝีปากน้อยของกู้เจียวเผยออ้า พ่นเขม่าควันดำออกมา

ฉินกงกง “...”

กู้เจียวโดนระเบิดจนสติเลือนราง หลังจากได้ยอดฝีมือจากวังหลวงช่วยลงมาจากต้นไม้ ก็ปีนขึ้นเตียงหงส์ของไทเฮาแล้วหลับไปทั้งช่วงบ่าย

เมื่อนางตื่นมาก็เป็นเวลาย่ำค่ำแล้ว หญิงชราชวนให้นางอยู่ต่อเพื่อกินมื้อเย็นที่ตำหนักเหรินโซ่ว

นางคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยตอบ “ท่านย่า ข้าทำพุทราหิมะให้ท่านกินดีกว่า”

นั่นเป็นเพราะนางรู้สึกผิดที่ระเบิดสนามหญ้าของท่านย่าในวันนี้ จึงต้องหาวิธีชดเชยสักหน่อย

พุทราหิมะทำมาจากเนยจากนมแพะ พุทราแดงตากแห้งและถั่วซิ่งเหริน พุทราแดงมีรสหวานในตัวเอง ไม่จำเป็นต้องใส่น้ำตาลเพิ่ม กลิ่นนมหอมหวน ทั้งอร่อยทั้งช่วยบำรุงร่างกาย

พุทราแดงกับถั่วซิ่งเหรินนั้นหาไม่ยาก แต่เนยนมแพะนั้นต้องไปเอามาจากห้องพระเครื่อง