บทที่ 330 ลูกดิ้น (1)

บทที่ 330 ลูกดิ้น (1)

กู้เจียวใช้ใบหน้าเป็นบัตรผ่านแทนป้ายผ่านประตูเข้าตำหนักเหรินโซ่วเสียด้วยซ้ำ ยอดฝีมือของตำหนักเหรินโซ่วและข้าหลวงในตำหนักล้วนแต่รู้จักนาง รู้ว่านางคือแก้วตาดวงใจของจวงไทเฮา ไม่มีใครกล้าขัดขวางนาง

ต่อให้จวงไทเฮาจะรับสั่งแล้วว่าบ่ายนี้จะไม่พบผู้ใดทั้งสิ้น

ทว่าจวงกุ้ยเฟยไม่ใช่โชคดีเหมือนนาง

นางเพิ่งมาถึงหน้าประตูตำหนักเหรินโซ่วก็ถูกยอดฝีมือที่เฝ้าเวรอยู่ขวางไว้

จวงกุ้ยเฟย “เจ้าช่วยกราบทูลได้หรือไม่ ข้ามีธุระด่วนต้องการเข้าเฝ้าไทเฮา”

ยอดฝีมือของวังหลวง “ขอประทานอภัยพ่ะย่ะค่ะ ไทเฮามีรับสั่ง ไม่พบผู้ใดทั้งสิ้น”

จวงกุ้ยเฟยคิ้วขมวด “แต่เมื่อครู่ข้าเห็นว่ามีคนเข้าไป”

“นั่นคือแม่นางกู้ นางเข้าไปตรวจอาการป่วยของไทเฮาพ่ะค่ะย่ะ” ยอดฝีมือรู้งาน ไม่สร้างศัตรูให้กู้เจียว

พอได้ยินว่ารักษา จวงกุ้ยเฟยจึงปล่อยผ่าน ทว่าไม่ทันไร นางก็ถามขึ้นมาด้วยความเป็นห่วง “ไทเฮาไม่สบายอย่างนั้นหรือ”

ยอดฝีมือตอบ “เมื่อวานไทเฮาไม่สบายเล็กน้อย จึงเชิญแม่นางกู้มาที่ตำหนักเพื่อตรวจอาการ วันนี้แม่นางกู้มาเพื่อรักษาต่อเนื่องพ่ะย่ะค่ะ”