บทที่ 329 สมรสพระราชทาน (1)

บทที่ 329 สมรสพระราชทาน (1)

จิ้งไท่เฟยส่ายหน้าอย่างอ่อนแรง “เอาละ ข้าไม่เป็นอะไรแล้ว ควรกลับได้แล้ว ต่อไปนี้ฝ่าบาทอย่าเอะอะอะไรก็รับข้าเข้าวังอีกล่ะ มันผิดธรรมเนียม ในเมื่อข้าออกบวชแล้วก็ต้องอยู่ที่สำนักชีตลอดชีวิต ใช้ชีวิตอย่างสันโดษกับพุทธศาสนา”

ฮ่องเต้เอ่ย “เสด็จแม่จะไหว้พระ อยู่ที่ไหนก็เหมือนกัน เราจะสร้างสำนักชีให้เสด็จแม่ในวังหลวง ต่อไปนี้เสด็จแม่ก็ไหว้พระในวัง แบบนี้ก็สะดวกเราไปดูแลเสด็จแม่ด้วย”

จิ้งไท่เฟยสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย นางคว้ามือฮ่องเต้ไว้ ก่อนเอ่ยสีหน้าเคร่งเครียด “อย่าทำเช่นนั้นเด็ดขาด!”

ฮ่องเต้ตบหลังมือจิ้งไท่เฟยเบาๆ “เราตัดสินใจแล้ว ก่อนย้ายสำนักชี เสด็จแม่ก็พักอยู่ในตำหนักหวาชิงให้สบายใจเถิด ไม่มีใครมาทำร้ายเสด็จแม่ได้ คนผู้นั้นแห่งตำหนักเหรินโซ่วก็เช่นกัน!”

“หงเอ๋อร์!” จิ้งไท่เฟยร้อนใจขึ้นมา นึกไม่ถึงว่าจะเรียกพระนามของพระองค์แทน

อันที่จริงก็เป็นข้อห้ามใหญ่หลวง ในวังหลวงแห่งนี้คนที่มีสิทธิเรียกพระนามได้มีแค่จวงไทเฮาคนเดียว