บทที่ 312 ให้ความสำคัญ

บทที่ 312 ให้ความสำคัญ

จนกระทั่งค่อนคืนหลังฮ่องเต้จึงค่อยๆ สงบลง และจมดิ่งสู่ห้วงฝันหลับสนิทไป

ทว่าเหมือนว่าในห้วงฝันนั้น พระองค์ก็ยังได้ยินคนเรียกพระองค์ว่าหงเอ๋อร์อยู่

เสียงแล้วเสียงเล่าลอยเข้าโสตมา

พระองค์ยังรู้สึกถึงมืออบอุ่นจนร้อนที่จับมือพระองค์ไว้แน่น

ในที่สุดเมื่อพระองค์ตื่นขึ้นมาฟากฟ้าก็สว่างจ้าแล้ว

ฮ่องเต้สะลึมสะลือ ไม่รู้ว่าจริงหรือฝัน

เสียง ‘หงเอ๋อร์’ อันคุ่นเคยดังขึ้นอีกครั้ง

ฮ่องเต้ค่อยๆ ลืมตาขึ้น สายตาเลือนรางปรากฏเงาร่างร่างหนึ่ง เจ้าของร่างนั่งขัดสมาธิอยู่ข้างเตียง จับมือเขาไว้ ใช้แววตาเมตตาเหลือแสนมองเขา

เหตุใดคนผู้นี้จึงได้หน้าตาเหมือนน้องชายของหมอเทวดาน้อยเช่นนี้เล่า

มือน้อยๆ ของเสี่ยวจิ้งคงตบลงบนหลังมือฮ่องเต้เบาๆ ใช้เสียงเมตตาใจดีที่หญิงชราบ้านข้างๆ อย่างจ้าวเสี่ยวเป่าใช้กล่อมเหลนเอ่ยเรียก “หงเอ๋อร์”

ฮ่องเต้พลันรู้สึกตัว ตัวสั่นไปทั่วร่าง จากสะลึมสะลือพลันได้สติทันที

ฮ่องเต้พักรักษาตัวในตรอกปี้สุ่ยมาเจ็ดวันแล้ว แผลที่เย็บไว้ก็เอาไหมออกแล้ว แผลปิดสนิทดีมาก