บทที่ 262 ไม่ออมมือ (2)

บทที่ 262 ไม่ออมมือ (2)

อีกฟากหนึ่ง เซวียนผิงโหวไม่ได้รับรู้เลยว่าไท่จื่อเฟยได้ประสบพบเจอกับโศกนาฏกรรมใด เขานั่งอยู่บนรถม้าเพื่อกลับจวน ส่วนสารถีภีคือฉังจิ่ง

รถม้าเพิ่งจะเคลื่อนมาได้ครึ่งทาง จู่เขาก็สั่งให้ฉังจิ่งหยุดรถม้า

“ฉังจิ่ง” เขาเอ่ยขึ้น

“ขอรับ” ฉังจิ่งเหลียวกลับไปแล้วแหวกม่านสบตากับเขา

ภายในตัวรถไม่มีตะเกียง มีเพียงแสงสลัว ทว่าริมทางมีทั้งแสงเทียนและแสงจันทร์ที่ส่องแสงลอดผ่านช่องผ้าม่านเข้ามา ตกกระทบลงบนใบหน้าหล่อเหลาที่นับวันยิ่งดูสง่างามของเซวียนผิงโหว

ฉังจิ่งมองคนไม่เป็น มองไม่ออกว่าคนผู้นี้หน้าตาดีตรงไหน

เซวียนผิงโหวตะโกนถาม “เจ้ามีสิ่งที่กลัวหรือไม่”

ฉังจิ่งครุ่นคิดอย่างจริงจังก่อนจะส่ายหน้า “ไม่มีขอรับ”

เซวียนผิงโหวมองเขาด้วยความสงสัย “ไม่มีเลยหรือ”

ฉันจิ่งก้มหน้า “แมลงสาบ”

เซวียนผิงโหว “...”

เจ้าเป็นถึงมือสังหารอันดับหนึ่งแห่งพรรคศาสตร์มืดแต่กลับกลัวแมลงสาบเนี่ยนะ

“สกปรก” ฉังจิ่งอธิบายด้วยสีหน้าขยะแขยง