บทที่ 262 ไม่ออมมือ (1)

บทที่ 262 ไม่ออมมือ (1)

เรื่องครอบถุงกระสอบเช่นนี้ ทำสักครั้งสองครั้งก็ชำนาญ คราวก่อนครอบเงิน คราวนี้ครอบคนก็คล้ายๆ กันนั่นแหละ

ไท่จื่อเฟยไม่ทันแม้แต่จะส่งเสียงร้อง ก็ถูกหามเดินออกไป!

แม้จะมีนางข้าหลวงสองคนจะเดินตามหลังไท่จื่อเฟยมา แต่คลาดสายตาเพียงครู่เดียว ไท่จื่อเฟยก็หายไปแล้ว

ไท่จื่อเฟยเดินเลี้ยวเข้ามาในตรอกก่อนพวกนางก็จริง แต่ก็ไม่ถึงขนาดว่าพริบตาเดียวก็วิ่งหายลับตาไปได้ เหตุใดถึงเดินเร็วเพียงนั้น

ทั้งสองรีบเดินจ้ำไปยังหน้ารถม้าแล้วแหวกม่านออก ทว่าในรถกลับว่างเปล่า

หนึ่งในนั้นถามยอดฝีมือจากวังหลวง “เจ้าเห็นไท่จื่อเฟยมาแล้วหรือยัง”

ยอดฝีมือจากวังหลวงตอบด้วยความงุนงง “ไท่จื่อเฟยมิได้อยู่กับพวกเจ้าหรอกหรือ”

นางข้าหลวงเอ่ย “ไท่จื่อเฟยเดินมาแล้วเมื่อครู่! เจ้าไม่เห็นหรืออย่างไร”

ยอดฝีมือจางวังหลวงเอ่ย “ไท่จื่อเฟยมาตั้งแต่เมื่อใด”

นางข้าหลวงเอ่ยอย่างร้อนรน “มาแล้ว!”

ยอดฝีมือเอ่ยเสียงเย้ยหยัน “หากมาถึงแล้วข้าจะไม่รู้เชียวหรือ”

“เจ้า...”