บทที่ 168.2 สองผัวเมียรังแกพ่อ (2)

บทที่ 168.2 สองผัวเมียรังแกพ่อ (2)

“ท่านโหว!” ฉังจิ่งกลับมาถึงจวนโหว

“ทำไมถึงได้นานเพียงนี้ ช่วยคนแค่นี้ยากนักหรือ” เซวียนผิงโหวกำลังเล่นหมากกระดานกับพ่อบ้านหลิว

พ่อบ้านหลิวลงหมากไช่ ส่วนเขาคนเดียวลงหมากเหรินถึงสองตัว

ฉังจิ่งเอ่ย “ช่วยคนไม่ยาก แต่ถามว่าเป็นใครนั้นยากขอรับ”

คนสี่ห้าคนที่ช่วยชีวิตออกมานั้นหนีหายกันไปหมด เหล่าเจ้าหน้าที่ทางการอยากจะลงบันทึกปากคำเสียหน่อยก็ไม่สำเร็จ

เพียงแต่เจ้าหน้าที่ทางการก็คือเจ้าหน้าที่ทางการ แต่ฉังจิ่งนั้นคือฉังจิ่ง

มีชาวเมืองที่เข้ามามุงดูเผอิญเห็นเซียวลิ่วหลัง เขาเป็นพ่อค้าขายไข่ต้มใบชาอยู่ฝั่งตรงข้ามกั๋วจื่อเจียน

“เป็นบัณฑิตของกั๋วจื่อเจียน” ฉังจิ่งเอ่ย

“แล้วชื่อเล่า” เซวียนผิงโหว

“สืบไม่ได้ขอรับ” ฉังจิ่งส่ายหน้า

คนขายไข่ต้มใบชาแค่เคยเจอเซียวลิ่วหลัง แต่ไม่เคยพูดคุยกับเซียวลิ่วหลัง

ทว่าพ่อบ้านหลิวกลับขมวดคิ้วราวกับครุ่นคิดอะไรบางอย่าง

บัณฑิตของกั๋วจื่อเจียนอย่างนั้นหรือ

คงไม่ใช่ท่านชายน้อยของตระกูลตนหรอกกระมัง

ไม่ ไม่ ไม่ เป็นไปไม่ได้ แบบนี้มันกลั่นแกล้งพ่อตัวเองชัดๆ !

ต้องเป็นคนอื่นแน่นอน!