บทที่ 161.1 ทาสน้องชาย (1)

บทที่ 161.1 ทาสน้องชาย (1)

“เฮอะ!”

กู้เหยี่ยนหันหลังหนี

มันน่าโมโหยิ่งนัก! กู้เหยี่ยนเดือดจนขนลุกซู่ท่ามกลางอากาศอันหนาวเหน็บ!

กู้ฉังชิงได้แต่แอบหัวเราะเบาๆ

เสียงหัวเราะที่ทุ้มแหบในลำคอของเขาให้ความรู้สึกน่าฟังและมีเสน่ห์อย่างบอกไม่ถูก

กู้เหยี่ยนถึงกับต้องแอบหันกลับไปชำเลือง

ก่อนจะก้าวเท้าเดินออกไป

ทันใดนั้นเอง กู้ฉังชิงสังเกตท่าเดินที่ผิดปกติไปของเขา “ขาเจ้าเป็นอะไรไปรึ”

“ไม่มีอะไรหรอก แค่พลิกนิดหน่อยเอง” กู้เหยี่ยนเอ่ยด้วยเสียงแหลมเล็ก

เรือนของเขาตั้งอยู่กึ่งกลางของตรอก จะว่าไกลก็ไม่ไกล แต่ก็ไม่ใกล้เสียทีเดียว

กู้ฉังชิงที่เห็นร่างเล็กบางเดินกระโดกกระเดกก็ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้แล้วเอ่ย “ขึ้นมาสิ”

“หืม” กู้เหยี่ยนหันกลับไปมองกู้ฉังชิงด้วยแววตาที่เปี่ยมไปด้วยความตื่นเต้นดีใจแต่ก็ต้องแกล้งทำเป็นไม่รู้ด้วย ดูแล้วช่างขัดกันยิ่งนัก

ภาพนี้ทำให้กู้ฉังชิงนึกถึงตอนที่พวกเขาอยู่ในป่า เพียงแต่ครั้งนี้คนตรงหน้าดูจะดีใจออกนอกหน้ากว่าตอนนั้นเยอะเลยทีเดียว

กู้ฉังชิงยื่นมือใหญ่กำยำของเขาออกแล้วคว้าเข้าไปที่หัวไหล่ของคนตรงหน้า แล้วแบกร่างอันบอบบางของกู้เหยี่ยนขึ้นมานั่งบนอานม้า