บทที่ 154 อีสุกอีใส

บทที่ 154 อีสุกอีใส

กู้เจียวไปโรงหมอตั้งแต่เช้าตรู่

ตอนเช้ามีคนไข้มาหาสองสามคน ตอนบ่ายไม่มีงานอะไรกู้เจียวจึงพักผ่อนที่เรือนเล็กๆ ของตัวเอง

สถานที่ที่มีกำแพงกั้นกับนางคือสวนดอกไม้เล็กๆ ของสำนักบัณฑิตสตรี

ในสวนดอกไม้มีศาลารับลมอยู่หลังหนึ่ง

ยามปกติไม่มีใครไปเท่าใดนัก ยามนี้กลับมีแม่นางผู้หนึ่งดีดพิณอยู่ที่นั่น

นางดีดไม่เป็นจังหวะจะโคนเอาเสียเลย ติดๆ ขัดๆ เรื่องความต่อเนื่องนั้นไม่ต้องพูดถึง แม้แต่เสียงก็ยังเพี้ยนอีกต่างหาก

กู้เจียวนอนหลับตาเอาแรงอยู่บนเก้าอี้หวาย สุดท้ายก็โดนเสียงพิณของแม่นางผู้นี้ทรมานทรกรรมจนสุดจะทน

นางผลักประตูห้องออกมามองไปทางกำแพงสำนักพลางเอ่ย “ดีดผิดแล้ว”

เห็นได้ชัดว่าแม่นางคนนั้นไม่คาดคิดว่าจะมีคนได้ยินตัวเองดีดพิณ นางตกใจสะดุ้งจนปลายนิ้วลื่นพรืดไปดีดโดนเสียงบาดหูเข้า

กู้เจียวรู้สึกว่าขนตัวเองลุกตั้งพองขึ้นมาหมดแล้ว!

“ใครน่ะ” แม่นางคนนั้นถาม

นางมองหาไปทั่ว ทว่าไม่เห็นใครอยู่ละแวกนี้เลย

“เสียงพิณของเจ้ามันเพี้ยน” กู้เจียวบอก

แม่นางคนนั้นจึงได้รู้ว่าเป็นคนจากหลังกำแพงกำลังเอ่ยกับนาง

นางนิ่งอึ้งไป ก่อนจะถาม “เพี้ยนรึ พิณนี้ข้าเพิ่งซื้อมาใหม่นะ”