บทที่ 8 วิชาระดับต่ำที่ไม่มีใครทะลวงผ่าน

"เนตรสวรรค์... ระดับต่ำขั้นสูง" หลงเทียนหยางพึมพำพลางพลิกหน้าปก เปิดดูเนื้อหาด้านในอย่างตั้งใจ

"การฝึกวิชานี้จำเป็นต้องมีสมาธิระดับต่ำขั้นสูง และระดับจิตอยู่ที่ 'จิตมนุษย์' ผู้ฝึกจะได้รับการมองเห็นที่กว้างไกลขึ้น สามารถประยุกต์ใช้ได้หลายรูปแบบ วิชานี้แบ่งออกเป็นสามขั้น..."

หลงเทียนหยางเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ก่อนพยักหน้ากับตัวเองอย่างพึงพอใจ โชคดีที่ตอนนี้เขามีทั้งระดับสมาธิและระดับจิตตามเงื่อนไขพอดี

นั่นเป็นผลจากการฝึกฝนที่มารดา—หลงชิงหรง—เคยบังคับให้เขาทำตั้งแต่ยังเด็ก นางเข้มงวดกับเขาเสมอ บังคับให้นั่งสมาธิและขัดเกลาจิตใจอย่างไม่ลดละ แม้ในตอนนั้นเขาจะรู้สึกเบื่อหน่าย แต่ตอนนี้กลับรู้สึกขอบคุณ

แต่หลังจากที่นางจากไป เขาแทบไม่ได้ฝึกอีกเลย

"ช่วยให้มองไกลขึ้น? แค่ชื่อดูยิ่งใหญ่? แต่ทักษะที่ให้กลับธรรมดาขนาดนี้?" หลงเทียนหยางขมวดคิ้วแสดงสีหน้าผิดหวังอย่างเห็นได้ชัด

"วิชานี้มีถึงสามขั้น… คงไม่ใช่แค่มองไกลขึ้นในทุกขั้นหรอกนะ?" เขาพึมพำ พลิกหน้าต่อไป หวังว่าจะมีอะไรที่น่าสนใจกว่านี้

"ขั้นแรก: ภายในรัศมีเจ็ดเมตรสามารถมองเห็นทุกอย่างอย่างชัดเจน ระยะจะเพิ่มขึ้นตามระดับพลัง"

หลงเทียนหยางอ่านจบก็ชะงักไปเล็กน้อย ก่อนพึมพำกับตัวเอง "ภายในรัศมีเจ็ดเมตรจะมองเห็นทุกอย่าง… แล้วระยะจะเพิ่มขึ้นตามระดับพลัง! ที่บอกว่ามองไกลขึ้นคือแบบนี้สินะ!" เขารู้สึกประหลาดใจ ก่อนจะพลิกหน้าต่อไป

"ขั้นสอง: สามารถมองทะลุสิ่งที่ต้องการได้ ยิ่งระดับพลังสูง ความสามารถยิ่งมาก"

"การมองทะลุ? ทำไมดูเหมือนจะด้อยกว่าขั้นแรกล่ะ?" หลงเทียนหยางขมวดคิ้ว ความสงสัยเริ่มก่อตัวขึ้น แต่เขายังไม่หยุดอ่าน พลิกหน้าต่อไปทันที

"ขั้นสาม: ใช้การโจมตีทางจิตหรือสร้างการรบกวนทางจิตได้ ยิ่งระดับพลังสูง ความรุนแรงยิ่งมากขึ้น"

"การโจมตีทางจิต!?" หลงเทียนหยางเบิกตากว้าง "ปกติการใช้การโจมตีทางจิตต้องบรรลุ 'กำเนิดจิต' ก่อน แต่วิชานี้กลับทำได้… ทั้งที่ยังอยู่ในระดับต่ำ?"

ยิ่งอ่านก็ยิ่งแปลกใจ "ถ้าวิชานี้ทำได้จริง มันไม่น่าจะถูกจัดอยู่ในระดับต่ำ…" ดวงตาเขาทอแสงวูบวาบ ก่อนจะหันไปมองบิดาที่นั่งอ่านตำราอย่างสบายใจ ไม่รู้ว่าท่านพ่อจะรู้อะไรเกี่ยวกับวิชานี้หรือไม่?

หลงเทียนหยางเดินเข้าไปหาหลงเทียนหลี่ที่นั่งอ่านตำราอยู่ ก่อนเอ่ยถามอย่างไม่ลังเล "ท่านพ่อ ท่านรู้จักวิชา 'เนตรสวรรค์' หรือไม่?" แววตาของเขาเต็มไปด้วยความสงสัย

หลงเทียนหลี่เงยหน้าขึ้น มองตำราที่บุตรชายถืออยู่ ก่อนตอบเรียบๆ "รู้จักสิ ข้าเองก็ฝึกมันอยู่"

"วิชานี้ดูเผินๆ อาจน่าสนใจ ทว่าที่มันอยู่ในระดับนี้เพราะมันยากเกินไป"

หลงเทียนหยางเอียงคอเล็กน้อย คิ้วขมวดแน่นก่อนถาม "ยาก? ยากเกินไปหรือ? ถ้ามันแข็งแกร่งก็ควรมีระดับสูงกว่านี้สิ ไม่ใช่หรือ?"

"เปล่าเลย" หลงเทียนหลี่กล่าวก่อนส่ายหน้าเล็กน้อย "จริงอยู่ว่ามันช่วยให้มองเห็นรอบทิศทาง มองทะลุ และใช้การโจมตีทางจิตได้ ทว่าหากเทียบกับการบรรลุพลังในระดับสูงแล้ว มันกลับไม่มีประโยชน์มากนัก"

"หากเจ้าบรรลุพลังที่สูงขึ้น การมองเห็นก็จะกว้างไกลขึ้นเอง ส่วนการมองทะลุ… เจ้าคิดว่ามันจะสำคัญอะไรนักหรือ? และสุดท้าย การโจมตีทางจิต แม้จะเป็นข้อได้เปรียบ แต่มันจะมีค่าอะไรหากเจ้าสามารถบรรลุ 'กำเนิดจิต' ได้เอง?"

หลงเทียนหลี่อธิบายอย่างเรียบง่ายแต่ตรงประเด็น ดวงตาจับจ้องไปยังบุตรชายที่กำลังครุ่นคิด

"แต่ใช่ว่าการบรรลุจะทำได้ง่าย ถ้าฝึกวิชานี้จะไม่สร้างข้อได้เปรียบหรือ?" หลงเทียนหยางถามด้วยความสงสัย

หลังคำถามถูกส่งออกไป หลงเทียนหลี่เพียงหลับตาลงครู่หนึ่ง ก่อนจะลืมขึ้นอีกครั้ง จากดวงตาสีดำสนิท บัดนี้กลับเปล่งประกายเป็นสีทอง "นี่คือ 'เนตรสวรรค์' ขั้นแรก" เขากล่าวเรียบๆ "ข้าเริ่มฝึกมันตั้งแต่อายุพอๆ กับเจ้าตอนนี้... แต่มันก็ยังอยู่แค่ขั้นแรก"

"เจ้ารู้หรือไม่? ข้าใช้เวลาทั้งชีวิต แต่ยังไม่อาจทะลวงไปถึงขั้นต่อไปได้ และผู้ที่เคยฝึกวิชานี้ต่างก็เป็นเช่นเดียวกัน แม้บางคนจะทะลวงถึงขั้นสองได้ แต่ระดับพลังของพวกเขาก็อยู่ที่ 'กำเนิดจิต' แล้วทั้งสิ้น"

ดวงตาของหลงเทียนหยางไหววูบเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำกล่าวนั้น แม้ไม่อยากยอมรับ แต่เขาก็เริ่มเข้าใจแล้วว่าเหตุใดวิชานี้จึงถูกจัดให้อยู่ในระดับต่ำ

"ท่านพ่อ ข้าอยากลองดู!"

แม้จะได้ฟังคำอธิบายจากหลงเทียนหลี่แล้ว แต่หลงเทียนหยางก็ยังคงยืนยันที่จะฝึกวิชานี้ "แม้จะไม่อาจทะลวงไปถึงขั้นสองได้ แต่ขั้นแรกก็ยังมีประโยชน์ ข้าเชื่อว่าหากใช้ให้ถูกวิธี มันจะช่วยข้าได้แน่นอน!"

หลงเทียนหลี่หลับตาลง ถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะลืมตาขึ้นมองบุตรชายแวบหนึ่ง "ในเมื่อเจ้าตัดสินใจเช่นนั้น ข้าก็ไม่มีเหตุผลจะห้ามเจ้า"

ขณะที่หลงเทียนหยางกำลังหมุนตัวเดินจากไป เสียงของหลงเทียนหลี่ก็ดังขึ้น

"เทียนหยาง ข้ามีวิชาหนึ่งให้เจ้า"

สิ้นคำ หลงเทียนหลี่สะบัดมือ ดึงตำราจากแหวนมิติแล้วโยนให้หลงเทียนหยาง

หลงเทียนหยางหันกลับมาทันที ดวงตาจับจ้องตำราที่ลอยอยู่กลางอากาศกำลังพุ่งเข้าหาเขา ด้วยความรีบเร่ง เขายื่นมือออกไปคว้าตำราไว้แน่น ก่อนกวาดตามองตัวอักษรบนปก

"ระดับกลางขั้นสูง"

ตัวอักษรที่สะดุดตาทำให้หัวใจของเขาเต้นแรงขึ้น