วิถีนักปรุงยาแห่งยุทธภพ

ตูม!!

เสียงระเบิดดังสนั่นไปทั่วบริเวณ

"หลงเทียนหยาง!!"

เสียงตะโกนดุดันดังขึ้นทันทีที่ หลงเทียนหลี่ ผู้เป็นบิดาปรากฏตัว เขามาถึงที่เกิดเหตุด้วยความรวดเร็ว ใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธจัด ขณะที่เหล่าสมาชิกตระกูลอีกจำนวนหนึ่งเดินตามหลังมาด้วยสีหน้าเอือมระอากับเหตุการณ์ซ้ำซากที่ดูเหมือนจะกลายเป็นเรื่องปกติไปแล้ว

"เจ้าจะสร้างเรื่องวุ่นวายอีกนานแค่ไหนกัน หลงเทียนหยาง!"

น้ำเสียงหนักแน่นของหลงเทียนหลี่ดังก้องไปทั่วบริเวณ สายตาของเขาจับจ้องไปยังจุดเกิดเหตุ รอคำตอบจากลูกชายที่ยังไม่ปรากฏตัวออกมา

เสียงของเด็กหนุ่มดังแทรกออกมาจากกลุ่มควันที่ยังลอยฟุ้งอยู่ทั่วห้อง

"ท่านพ่อ! ในที่สุดความพยายามนับร้อยๆครั้งของข้าก็สำเร็จ! ข้าปรุงยาได้แล้ว!"

ร่างของเด็กชายที่มีอายุประมาณสิบสี่-สิบห้าปรากฏขึ้นจากม่านควัน เขามีเส้นผมสีดำสนิทที่ยุ่งเหยิงไม่เป็นทรงจากการระเบิด ใบหน้าเปื้อนรอยเขม่า เสื้อสีขาวที่เคยสะอาดสะอ้านตอนนี้เต็มไปด้วยร่องรอยระเบิด แต่สายตาของเขาเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ

"ข้าลองทุกวิธีจนกระทั่ง ทุกอย่างออกมาได้ผลตามที่ข้าคิดไว้ " หลงเทียนหยางเอ่ยพลางเดินตรงมาหาหลงเทียนหลี่ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นและตื่นเต้น

"เทียนหยาง เจ้าบอกว่าสำเร็จสินะ! ไหน! เอามาให้ข้าดูหน่อย"

"นี่ครับ ท่านพ่อ!"

หลงเทียนหยางยื่นขวดแก้วในมือให้หลงเทียนหลี่อย่างมั่นใจ หลงเทียนหลี่รับขวดแก้วจากมือที่ยื่นมาจากหลงเทียนหยาง แม้จะดมกลิ่นและมองดูเขาก็ไม่อาจรู้ว่านี่คือยาชนิดไหน

"เทียนหยาง.... นี่คือยาอะไร?" น้ำเสียงที่ดูสงสัยออกมาจากหลงเทียนหลี่ ด้วยความที่ภรรยาของเขาและเป็นแม่ของหลงเทียนหยางเป็นนักปรุงยา เขาจึงมีความรู้เกี่ยวกับสมุนไพรและยาอยู่บ้าง แต่กลับไม่เคยเห็นยาชนิดนี้มาก่อน

หลังจากหลงเทียนหยางได้ยินคำถามเขาก้มหน้าลงพร้อมกับมีท่าทางกระอักกะอ่วนเล็กน้อย

"นี่..คือยาระบายขอรับ! ท่านพ่อ!"

หลังได้ยินคำตอบจากหลงเทียนหยางทำให้หลงเทียนหลี่อึ้งเงียบไป แม้แต่ผู้คนโดยรอบที่ได้ยินกับคำตอบนั้นก็อึ้งเงียบไปตามกัน

"งั้น... ในช่วงสอง-สามเดือนที่ผ่านมาการระเบิดนับร้อยๆครั้งก็เพื่อยาระบายที่ยังไม่แม้แต่จะควบแน่นเป็นเม็ดนี่น่ะหรอ"

"ขอรับ!!"เสียงตอบกลับอย่างมั่นใจของหลงเทียนหยางหลังจากได้ยินคำถามจากผู้เป็นพ่อทำให้หลงเทียนหลี่มีสีหน้าโกรธเกลี้ยวเขาเริ่มแผ่กำลังภายในออกมาอย่างเห็นได้ชัด

"ทะ ท่านพ่อ~ ท่านไม่เห็นต้องโกรธขนาดนี้เลยนักปรุงยาหน้าใหม่ก็ควรเริ่มต้นที่ยาระดับหนึ่งก่อนไม่ใช่หรอ"

"ใช่ แต่ข้าไม่แค่เห็นนักปรุงยาหน้าใหม่คนไหนทำเตายาระเบิดนับร้อยๆครั้งจากการที่ปรุงยาระดับหนึ่งและเป็นระดับต่ำที่สุดอย่างยาระบายอีกด้วย!"

"แต่ข้าก็ทำสำเร็จแล้วนะ ท่านพ่อ.."

หลงเทียนหยางตอบกลับด้วยความกระอักกระอ่วน พร้อมกับหันหน้าหนี

"นี่คือสำเร็จของเจ้าสินะ จริงๆแล้วไม่ใช่เพราะข้าไม่รู้จักยาระบาย แต่เพราะยาที่เจ้าทำมันไม่อาจเรียกว่าเป็นยาระบายที่เป็นแค่ยาระดับหนึ่งและเป็นระดับต่ำที่สุดได้ด้วยซ้ำ"

หลังพูดจบ หลงเทียนหลี่ได้เดินเข้าไปหาหลงเทียนหยางด้วยความโกรธ จนแทบอยากจะทุบตีลูกชายที่คอยสร้างปัญหา เมื่อหลงเทียนหยางเห็นแบบนั้นจึงรีบหลบหลังพ่อบ้านประจำตระกูลอย่างหวังหู่วอย่างรวดเร็ว

หวังหู่วเป็นพ่อบ้านตระกูลหลง แม้จะเป็นพ่อบ้านแต่ก็มีความแข็งแกร่งเป็นรองแค่เจ้าตระกูลอย่างหลงเทียนหลี่

หวังหู่วยกมือทั้งสองข้างขึ้นในท่าทางผ่อนคลาย ราวกับขอให้หลงเทียนหลี่ใจเย็นลง

"นายท่านโปรดใจเย็นก่อน อย่างน้อยนายน้อยก็ปรุงยาสำเร็จไปครึ่งหนึ่งแล้ว นี่ถือเป็นความสำเร็จจากการพยายามนับร้อยครั้งไม่ใช่หรือ"

"ฮึ หวังหู่วเจ้าพูดออกมาจากใจรึเปล่าละ"

"ท่านพ่อ ลุงหวังไม่โกหกอยู่แล้ว! ใช่ไหมลุงหวัง"

หลงเทียนหยางพูดขึ้นทันทีที่หลงเทียนหลี่ถามหวังหู่ว พร้อมกับหันหน้าไปถาม แต่สิ่งที่เห็นจากใบหน้าของหวังหู่วคือรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาดูเหมือนจะฝืนๆ เมื่อเขาพูดออกไป เขาไม่สามารถซ่อนความไม่เต็มใจที่มีอยู่ในแววตาได้

"อะไรกัน แม้แต่ท่านก็..." หลังหลงเทียนหยางเห็นใบหน้าไม่เต็มใจของหวังหู่วก็ได้ก้มหน้าลงพร้อมกับสีหน้าเจ็บปวดใจ

"เอาละๆ อีกไม่กี่วันก็จะถึงวันที่นายน้อยต้องปลุกพรสวรรค์แล้ว ถ้านายน้อยเกิดบาดเจ็บจากการทุบตีของท่านไม่แน่อาจส่งผลเสียต่อนายน้อยก็ได้"

หวังหู่วพูดกับหลงเทียนหลี่เพื่อให้เขาใจเย็นลง เพราะอีกไม่กี่วันการปลุกพรสวรรค์ของหลงเทียนหยางก็จะมาถึงจึงต้องการให้หลงเทียนหยางเตรียมพร้อมให้มากที่สุด

"เฮ้อ... ได้ ข้าก็ไม่ต้องการให้เกิดความผิดพลาด"

"ดีละ นายน้อยตอนนี้ท่านไปพักผ่อนก่อนเถอะ ขอให้ท่านเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับการปลุกพรสวรรค์ในอีก 3 วันข้างหน้า"

หวังหู่วหันไปพูดกับหลงเทียนหยางด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล หลงเทียนหยางจึงพยักหน้าตกลงและเดินกลับห้องด้วยท่าทางเจ็บปวดใจ

"หวังหู่ว เจ้าคิดว่าพรสวรรค์ที่เทียนหยางปลุกจะเป็นอะไร"

หลงเทียนหลี่ถามหวังหู่วด้วยท่าทางจริงจัง เมื่อหวังหู่วได้ยิน เขาหันไปมองหลังของหลงเทียนหยางที่เดินออกไป

"ข้าไม่รู้หรอก แต่ข้าบอกได้เลยว่ามันจะไม่ใช่พรสวรรค์ด้านการปรุงยาแน่นอน"

"เฮ้อ..." หลังได้ยินคำตอบหลงเทียนหลี่ได้ถอนหายใจพร้อมกับหันไปมองหลงเทียนหยางที่เดินออกไป