บทที่ 178-2 ให้มันเป็นไป (บทสรุป)

บทที่ 178-2 ให้มันเป็นไป (บทสรุป)

แสงตะวันงดงามสาดเข้ามาสู่ใบหน้าของนางในฉับพลัน แยงตาเสียจนนางลืมตาไม่ขึ้น นางค่อยๆ ลืมตาขึ้น ร่างที่สวมชุดยาวสีขาวพลิ้วไหวตามลม ต้อนรับสายลมในยามเช้า ชายกระโปรงโบกพลิ้วอย่างห้ามไม่ได้ เส้นผมสีดำดกหนาทิ้งตัวลงบนบ่าไหล่ด้านหลัง ยิ่งทำให้ใบหน้าเรียวเล็กของนางผอมบางขาวซีดไปอีก แสงตะวันงดงามสว่างไสวสาดส่องลงบนป่าไผ่ สะท้อนให้เห็นเงาของใบไผ่จนทำให้เกิดเงาสลับซับซ้อน ด้านใต้ของป่าไผ่เป็นสวนดอกไม้ ด้านหน้าของสวนดอกไม้มีแท่นหิน ด้านบนมีกาน้ำชาวางอยู่ มีถ้วยน้ำชาสองถ้วย เก้าอี้ไม้ไผ่วางเอาไว้ด้านข้างของแท่นหิน ด้านบนนั้น มีชายหนุ่มสวมชุดบางเบาตัวหลวมนั่งอยู่

คิ้วตาของชายหนุ่มกระจ่างใส สายตาอบอุ่นอ่อนโยน ทั่วทั้งร่างแฝงกลิ่นหอมและความอบอุ่นอันท้วมท้น เขามองมายังชิงเซี่ยด้วยสายตายิ้มๆ มุมปากโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มบาง น้ำเสียงทุ้มนุ่มไหลลื่นราวสายน้ำ พูดขึ้นอย่างอ่อนโยน “เจ้าตื่นแล้ว”

น้ำตาของชิงเซี่ยร่วงลงมาในทันใด ราวกับเม็ดไข่มุกที่ไม่อาจควบคุมได้ ไหลหยดลงสู่ธรณีประตูไม้ไผ่สีเขียวหยดแล้วหยดเล่า