บทที่ 172-7 ระบำเพลิง พายุทะเลทราย

บทที่ 172-7 ระบำเพลิง พายุทะเลทราย

ไฟสงครามปะทุขึ้นก่อนจะกระจายไปทั่ว ทำให้ชิงเซี่ยและคนอื่นๆ สามารถเติมเต็มเสบียงอาหารที่ขาดแคลนได้อย่างง่ายดาย และยิ่งผ่านไปนานเท่าไร เวลาที่พวกซยงหนูจะเดินทางกลับมายังค่ายก็ยิ่งกระชั้นชิดมากขึ้นทุกที อันตรายที่จะตามมาก็ยิ่งมากตามไปด้วย ส่งให้ชิงเซี่ยรู้สึกกระวนกระวายและระมัดระวังตัวมากยิ่งขึ้น

เย็นวันนี้ ขณะที่ชิงเซี่ยกำลังพักผ่อน ฉับพลันเสียงเล็กแหลมสายหนึ่งก็ดังส่งมาจากที่ไกลๆ หญิงสาวผุดลุกขึ้นด้วยความระมัดระวัง ก่อนจะเดินอ้อมค่ายออกไปยังด้านนอก แล้วพลันต้องหรี่ตาลงเมื่อพบว่าหญิงสาวนามอาลั่วเป้ยแอบตามหลังพวกเขามาเงียบๆ อีกแล้ว นางควบอยู่บนหลังอาชาสีชาด มุ่งมาทางนี้ด้วยท่าทางอ่อนเพลียเล็กน้อย ก่อนจะหยุดลงบนเนินทรายอีกฟากห่างจากค่ายทหารแคว้นฉู่ไปไม่ไกล สภาพแลดูทุลักทุเลมากทีเดียว

ย่างเข้าปลายเดือนสิบแล้ว อากาศในตอนกลางคืนยิ่งมาก็ยิ่งหนาวเหน็บ หญิงสาวผู้นั้นสวมเพียงอาภรณ์สีแดงตัวบางสำหรับขี่ม้าเท่านั้น จะให้ทนทานต่อความหนาวเหน็บของเมื่อยามราตรีเช่นนี้ได้อย่างไร