บทที่ 154-2 การจากลาที่ศาลาพักคนจร

บทที่ 154-2 การจากลาที่ศาลาพักคนจร

เม็ดฝนด้านนอกหน้าต่างค่อยๆ พัดโบกดังซู่ๆ ให้บรรยากาศสดสะอาด น้ำตาของราชครูจ้งค่อยๆ ไหลออกมา แต่ก็ยังพูดช้าๆ ดังเดิม “จักรพรรดิฉู่ถอนกำลังทหารไปแล้ว กลับไปหนานฉู่ในยามเช้าของวันนี้ เหลียนโจวเห็นกับตาว่าพวกเขาไปแล้ว องค์หญิงจยาอวิ๋นแห่งหนานฉู่ถูกจับหมั้นกับองค์ชายสิบเจ็ดเสียแล้ว หลังจากแต่งพระชายาเข้าวัง เจียงหัวอ๋องคงจะสงบจิตสงบใจมากขึ้น ส่วนยายหนูสกุลจวง ท่านก็ไม่ต้องกังวลอีกต่อไปแล้ว จักรพรรดิฉู่อยู่แนบชิดกับนางถึงเพียงนั้น คงจะไม่รังแกนางอีกแน่ มีเพียงยายหนูหว่านฝูเท่านั้นได้ตามจักรพรรดิฉู่ไปโดยไม่บอกไม่กล่าว ข้าได้ส่งคนออกไปตามแล้ว ด่านชายแดนเองก็ออกหนังสือมาแล้ว อย่างไรก็ต้องตามนางกลับมาให้ได้”

“ข้ารู้ว่าท่านได้ยิน ท่านไม่เคยอยากให้ผู้อื่นเป็นห่วงท่าน ชีวิตของท่านมีอยู่เพื่อผู้อื่นเสมอมา ครั้งนี้ก็อยู่เพื่อตัวท่านเองสักครั้งเถิด ท่านเคยพูดมิใช่หรือว่าอยากจะลองไปที่เจียงหนานดู อยากจะเห็นทะเลทรายกว้าง อยากจะเห็นทุ่งหญ้า รอจนจือเสียงกลับมา มอบทุกสิ่งทุกอย่างให้แก่เขา ท่านก็ไปได้อย่างวางใจแล้ว”