บทที่ 152-3 ไร้ที่พึ่งพึง

บทที่ 152-3 ไร้ที่พึ่งพึง

ในช่วงนาทีสุดท้ายของชีวิต ภาพต่างๆ ได้ฉายชัดเข้ามาในสมองของเขา วัยเยาว์ที่ต้องอยู่กับตัวเองเพียงผู้เดียวในพระราชวังอันกว้างขวางและเปลี่ยวเหงา สายตาดูหมิ่นดูแคลนเหล่านั้น คำพูดดูถูกไม่น่าฟัง การกลั่นแกล้งจากพี่น้องและบรรดาคนรับใช้ วันคืนที่ทุกข์ยากราวตกนรกก็ไม่ปาน จากนั้นก็เป็นภาพทุ่งหญ้าสุดลูกหูลูกตา เสียงดุด่าและเสียงหัวเราะเยาะของคนเผ่าหู และถ้อยคำสอพลอเพื่อผลประโยชน์เหล่านั้น หลายครั้งในความมืดมิดอันโดดเดี่ยว เขากำมือขึ้นแล้วพูดกับตัวเอง จะต้องมีสักวันที่เขาจะยืนอยู่จุดสูงสุดในใต้หล้า เขาจะต้องได้นั่งบนบัลลังก์กษัตริย์อันทอประกายระยิบระยับ ให้เหล่าผู้ที่เคยดูถูกเขาต้องคลานอยู่แทบเท้า

ทว่าความสำเร็จนั้น มักจะขาดไปเพียงก้าวเดียวอยู่เสมอ เพียงแค่ก้าวเดียว ก้าวเดียวเท่านั้น