บทที่ 081-2 บทเพลงโศกแห่งกลียุค

บทที่ 81-2 บทเพลงโศกแห่งกลียุ

ฟ้าแลบที่ประหนึ่งมังกรพ่นไฟแหวกว่ายอยู่ในหมู่ม่านเมฆาที่ก่อเกิดเป็นชั้นหนาแน่นแล้วส่องสะท้อนแสงสีขาวไปทุกทิศทาง ร้อยใบหญ้าขยับเคลื่อนพลิ้วไหว ฝุ่นทรายโหมซัดม้วนตัว เสียงเปรี๊ยะเสียงหนึ่งดังขึ้น เวลานี้ชายหนุ่มที่อยู่ทั้งสองข้างออกแรงดึงเกือบจะในเวลาเดียวกัน ใบหน้าของชิงเซี่ยที่ถูกน้ำฝนชโลมล้างจนสะอาดแลดูอ่อนแรงซีดเผือด คิ้วของนางขมวดมุ่น ม้าศึกด้านล่างที่ถูกกระชากไปมาฉับพลันก็ยกตัวเตะขึ้นฟ้าส่งเสียงร้องยาว เส้นผมสีดำขลับของหญิงสาวที่อยู่บนหลังม้าสะบัดขึ้น ชุดเสื้อผ้าของนางสะบัดร่ายรำไปตามแรงลม

สายฟ้าแลบสีขาวส่งออกมาครั้งแล้วครั้งเล่า หญิงสาวใบหน้าซีดขาวบัดนี้ราวกับผีเสื้อที่กำลังแตกหัก นางยังคงอยู่บนหลังม้าศึก เสื้อผ้าเปื้อนเปรอะไปด้วยเลือด คิ้วถักทอจนเป็นปม ข้อมือเล็กเรียวถูกสองชายหนุ่มที่โดดเด่นที่สุดในยุคสมัยจับไว้ในกำมือแน่น ร่างกายของคนทั้งสามราวกับชะงักจนกลายเป็นหินไปช่วงเวลาหนึ่ง และแน่นิ่งอยู่ท่ามกลางผืนดินที่ทุรกันดารกว้างใหญ่ ภายใต้สายฟ้าแลบที่เกิดขึ้นเต็มท้องฟ้า ดวงตาคมที่เหมือนกับคมดาบและฝนลูกธนูเผชิญหน้ากับความกระหายเลือดภายใต้ท้องฟ้ากว้าง