0152 จงใจ

บทที่ 152 จงใจ

อวิ๋นตั่วนั่งอยู่บนรถของอวี่เจ๋อ เธอกำลังเล่าการผจญภัยกังหันฮอตวีลส์ให้เขาฟัง

“หนูคิดไม่ถึงเลยจริงๆ นะคะว่าเยว่หยางจะเป็นแบบนั้น พอกังหันฮอตวีลส์หยุด เขาก็เริ่มด่าคนอื่นเลย ด่าเถ้าแก่สวนสนุก ด่านักออกแบบ ด่าด้วยคำที่ไม่น่าฟัง ไม่คิดเลยว่าเป็นผู้ชายแท้ๆ จะขี้ขลาดยิ่งกว่าหนูเสียอีก จริงๆ แล้วถึงจะขี้ขลาดมันก็ไม่ได้น่าขายหน้าอะไรหรอก ชีวิตเรามันก็แบบนี้แหละ แต่คนคนนี้กลับพยายามทำท่าเหมือนใจกล้า หนูน่ะดูออกตั้งแต่นั่งรถไฟเหาะแล้ว ในใจของเขากลัวแทบแย่ แต่กลับบอกว่าตัวเองไม่กลัว ตอนลงมาหนูเห็นเขาหน้าซีดไปหมดเลย”

“ถ้าอย่างนั้นเธอรู้หรือเปล่าว่าทำไมเขาถึงพาเธอเล่น ทั้งๆ ที่ตัวเองกลัวขนาดนั้นน่ะ?”

อวิ๋นตั่วหัวเราะอย่างมีลับลมคมใน “หนูรู้ค่ะ”

“หืม?”

“เพราะหนูเป็นลูกสาวของอวิ๋นอี้ฟานไงคะ”

“กลัวว่ามันจะไม่ง่ายอย่างนั้นน่ะสิ”

“ถ้าอย่างนั้นแล้วทำไมล่ะคะ?”

อวี่เจ๋อไม่ได้ตอบคำถาม แต่ย้อนถามอวิ๋นตั่วกลับแทน “เธอมองเยว่หยางคนนี้ยังไง?”