434 รอจนวันที่คว่ำเมฆพลิกฝนได้

บทที่ 434 รอจนวันที่คว่ำเมฆพลิกฝนได้

จุดที่ฟ้าและทะเลตัดกันเผยแสงสีทองเจิดจ้าสว่างไสว ผิวทะเลใต้หน้าผาสูงชันยังคงซ่อนเร้นอยู่ท่ามกลางความมืดขมุกขมัว ตำหนักดาวประจิมถูกแสงสีทองสาดส่อง สุดท้ายความดำมืดก็ถูกแสงสว่างส่องทั่วทั้งหมด

ในที่สุดหินก้อนใหญ่ที่อัดอั้นตันใจเหมียวอี้มาตลอดก็ถูกเอาออกไปแล้ว เขารู้สึกสบายและผ่อนคลายไปทั้งตัว ที่แท้ก็ใช่ว่าเจ้าสามจะไม่เคยตามหาเขา แต่ด้วยความผิดพลาดที่เกิดจากเหตุปัจจัยความบังเอิญ จึงหาไม่พบ ดูจากท่าทางของเจ้ารองก่อนหน้านี้ เห็นได้ชัดว่ายังไม่ลืมพี่ใหญ่ของตัวเองเหมือนกัน

จิตใจของเหมียวอี้ค่อยๆ ปลอดโปร่ง รู้สึกว่ารูขุมขนทุกรูกำลังหายใจอย่างผ่อนคลาย ใบหน้าถูกดวงอาทิตย์ยามเช้าย้อมจนเป็นสีเหลืองทอง เขายิ้มบางๆ พลางหรี่ตามองดวงอาทิตย์สีทองเจิดเจ้า