433 อดีตของเทพธิดาหงเฉิน

บทที่ 433 อดีตของเทพธิดาหงเฉิน

บนแผ่นป้ายเล็กๆ บนศาลาเขียน 'ริมเหวลึก' ไว้

ลมพัดนมาจากท้องฟ้าเหนือทะเล ทะเลเขียวฟ้าครามสุดลูกหูลูกตา ตัวยืนอยู่ตรงนี้ แต่หัวใจตัวเองอยู่ไกลลิบลับ เหมียวอี้ยืนพิงรั้วมองออกไปไกลๆ

เยียนเป่ยหงที่นั่งห้อยขาข้างเดียวอยู่ในศาลาเห็นเขาเหม่อลอยอยู่นานมาก รออยู่พักใหญ่แต่ไม่เห็นเขาขยับตัว พอมองไปรอบๆ แล้วไม่เห็นว่ามีใคร จึงหาเรื่องชวนคุยว่า "ที่นี่เป็นสถานที่ฝึกตนที่สงบเงียบจริงๆ!"

เหมียวอี้ได้สติกลับมา เหมือนตอนนี้เพิ่งรู้ตัวว่าเยียนเป่ยหงอยู่กับตนมาตลอด จึงถามอย่างแปลกใจว่า "พี่ใหญ่เยียน ท่านอยู่กับข้ามาตลอดเลยเหรอ?"

เยียนเป่ยหงส่ายหน้าพูดว่า "ข้าเห็นเจ้าจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว กลัวว่าเจ้าจะไม่ระวังเดินไปผิดที่ จะได้เตือนเจ้าได้สะดวก"

เหมียวอี้ยิ้มเบาๆ "พูดเกินไปแล้ว ข้าไม่ใช่ได้เด็กสามขวบนะ จะเดินไปผิดที่ได้อย่างไรกัน"

เยียนเป่ยหงยืนขึ้นและเดินไปข้างกายเขา ใช้มือข้างหนึ่งตบไหล่พลางทอดถอนใจ "ในเมื่อใจปล่อยวางไม่ได้ ในเมื่ออีกฝ่ายหาเจ้าพบแล้ว เหตุใดจึงไม่เข้าไปทำความรู้จัก?"