0133 เยารั่วเซียน (1)

บทที่ 133 เยารั่วเซียน (1)

เหมียวอี้รีบไปหาถึงเฮยทั่นที่อยู่ในค่าย พลิกตัวขึ้นขี่มันทันที ไม่สนใจชายฉกรรจ์ที่คอยตาม ภายนอกทำท่าทางเหมือนรีบไปหาพี่สาว แต่ความจริงในใจร้อนรนจะหลบหนี ขี่เฮยทั่นพุ่งออกจากค่ายบนภูเขาอย่างรวดเร็ว พอลงจากเขาก็รุดเข้าป่า วิ่งตะบึงไปไกล...

ชายฉกรรจ์มองร่างที่หายไปกับความมืดยามค่ำคืน พลางหัวเราะขึ้นมา "ปัญญาอ่อนจริงๆ ด้วย!"

ชั่วประเดี๋ยวเดียวก็เดินก้าวยาวมาถึงด้านล่างแท่นสูงเพื่อคอยรับคำสั่งใช้

แต่ทว่า รอแล้วรอเล่าอยู่นานมาก บนแท่นสูงก็ไม่มีความเคลื่อนไหวใดๆ เลย แม้แต่เสียงเบาๆ ก็ไม่มีสักนิด จนกระทั่งได้กลิ่นคาวเลือด ชายฉกรรจ์จึงอยากขึ้นไปดูมากว่าเกิดอะไรขึ้น

แต่จะทำอย่างไรได้ ก่อนหน้านี้ประมุขค่ายสั่งไว้ ว่าถ้าไม่เรียกก็ไม่ต้องขึ้นไป

ลูกสมุนของประมุขค่ายคนอื่นๆ ต่างก็รู้สึกว่าผิดปกติเล็กน้อย จึงเดินเข้ามาสอบถาม "เจ้าเด็กนั่นเอาของวิเศษอะไรออกมากันแน่?"

ชายฉกรรจ์ส่ายหน้า "เป็นความลับมาก ไม่ยอมบอก ไม่เช่นนั้นคงไม่ไล่พวกข้าลงมาหรอก"