0125 งานชุมนุมสุราหยก (3)

บทที่ 125 งานชุมนุมสุราหยก (3)

พี๋จุนผีจวินจื่อนอนกลับร่างหนูเหมือนเดิม นอนอยู่บนพื้นแล้ว ลืมตาตื่นขึ้นช้าๆ เงยหน้ามองเหมียวอี้ ในแววตาแฝงรอยยิ้มขมขื่น ถึงตอนนี้เขาก็ยังไม่เข้าใจ ว่าอีกฝ่ายใช้วิชาอิทธิฤทธิ์น่ากลัวอะไรกันแน่

พอแสงสีขาวสว่างวาบขึ้นบนตัว เขาก็กลายร่างเป็นชายหนุ่มที่มีหนวดรูปเลขแปด ท่าทางเหมือนหัวขโมย ร่างกายผอมโซอีกครั้ง

ยืดเส้นยืดอสายร่างกายที่ขดงอ ยืนขึ้นอย่างโซซัดโซเซ แล้วคารวะต่อเหมียวอี้ "ท่านมหาเซียน"

เหมียวอี้พยักหน้าเล็กน้อย "ผ่านไปสองเดือนแล้ว บอกสถานที่งานชุมนุมสุราหยกที่เป็นรูปธรรมกับข้ามา"

"ผ่านไปสองเดือนแล้วเหรอ?" พี๋จุนผีจวินจื่อตกตะลึง นึกไม่ถึงว่าตัวเองจะสลบไสลไปนานขนาดนี้ พอเห็นเหมียวอี้มองมาด้วยสายตาเย็นเยียบ ใจก็สั่นระริก ไม่กล้าปิดบัง นั่งยองๆ ลงทันที แล้วใช้มือวาดแผนที่แสดงลักษณะภูมิประเทศลงบนพื้น ชี้สถานที่ให้เห็นอย่างชัดเจน

หลังจากเหมียวอี้สังเกตและจดจำดูเงียบๆ ครู่หนึ่ง ก็นำชุดผ้าแพรอย่างดีชุดหนึ่งออกมาชุดหนึ่งจากแหวนเก็บสมบัติ แล้วถอดชุดสีดำของถ้ำคล้อยบูรพาบนตัวออก ใส่มงกุฎหยกที่มวยผม เหน็หนีบยาปีศาจหนึ่งเม็ดไว้ในเข็มขัด