457 ดูได้

บทที่ 457 ดูได้

จวบจนกระทั่งเข้าเรือนมาแล้วท่านชายฉินสิบสามก็ยังคงแย้มยิ้มอยู่ บังเอิญเจอท่านแม่และฮูหยินอีกสองท่านที่เพิ่งจะกลับมาตรงหน้าประตูเข้าพอดี

“บังเอิญจริง ครั้งนี้บังเอิญจริงๆ” ฮูหยินฉินเห็นสายตาแปลกประหลาดของลูกชายจึงรีบเอ่ยขึ้น

ท่านชายฉินสิบสามหลุดขำออกมาอย่างอดไม่ไหวอีกต่อไป ยิ่งคิดก็ยิ่งอยากหัวเราะ จึงรีบหันหลังหลบไป

“เหตุใดสิบสามจึงอารมณ์ดีเพียงนี้กัน” ฮูหยินทั้งสองยิ้มเอ่ย

“เขาน่ะ ตั้งแต่...” ฮูหยินฉินยิ้มพลางกำลังจะเล่า

ท่านชายสิบสามก็หันกลับมาโบกกระดาษปึกหนึ่งในมือไปมาขัดมารดาตนขึ้น

“อักษรที่แม่นางเฉิงประดิษฐ์ที่พวกพี่ๆ น้องๆ อยากได้” เขาเอ่ย “ข้าไปขอมาได้แล้ว”

พอประโยคนี้เอ่ยออกไปดวงตาของฮูหยินทั้งสองก็พลันเป็นประกาย

ยามนี้ป้ายสุสานของทั้งห้าคนแห่งเขาเม่าหยวนซานกลายเป็นสถานที่ท่องเที่ยวอันสวยงามไปแล้ว หลังจากได้ฉายาว่าอักษรสิงซูอันดับสองหลังศาลาหลันถิง แบบฝึกคัดก็หายากขึ้นเรื่อยๆ เพราะป้ายสุสานของคนเขาไม่อาจให้คนไปคัดลอกมาสุ่มสี่สุ่มห้าได้

ซ้ำเจ้าของป้ายสุสานนั้นยังมียศตำแหน่งอีกด้วย ทำให้ผู้คนบุ่มบ่ามไม่กล้าไปพบ