452 คำบอกเล่า (2)

บทที่ 452 คำบอกเล่า (2)

ฮ่องเต้ได้ฟังก็นิ่งอึ้งไปแต่ทันใดนั้นก็อยากจะหัวเราะออกมา ทว่าพอครุ่นคิดดูกลับหัวเราะไม่ออก สีหน้าท่าทางแปลกประหลาดยิ่ง ส่วนทางไทเฮาทรงหัวเราะออกมาแล้ว

“เด็กคนนี้รู้จักพูดเสียจริง” นางยิ้มเอ่ย “นึกไม่ถึงว่าจะมีคนถ่อมตนไม่ขอรางวัลอยู่อีก ซ้ำยังสามารถเอ่ยเหตุผลที่ทำเอาคนเชื่อถือศรัทธาได้เช่นนี้อีกด้วย”

ฮ่องเต้ยิ้มเจื่อน แม่นางผู้นี้ไม่ทวงความดีความชอบ ซ้ำยังเอ่ยชื่นชมพระองค์อีก แต่ก็ไม่ลืมเอ่ยประโยคที่ทำเอาพระองค์เอ่ยไม่ออกออกมา

เพราะบรรดาพี่ชายต้องการ นางที่เป็นน้องสาวจึงขอบคุณและระลึกถึงจึงได้นึกขึ้นมาได้ ทว่ายามนี้ไม่มีพี่ชายอยู่แล้ว ดังนั้นนางจึงคิดสิ่งอื่นใดไม่ออกอีกแล้ว

คิดไม่ออกจริงๆ หรือว่าไม่พอใจกันแน่

ไม่พอใจก็ไม่เลว อย่างน้อยก็หมายความว่าจิตใจยังมีความปรารถนาและต้องการอยู่ ดีกว่าพวกไร้หัวจิตหัวใจ

อีกอย่าง อย่างไรเสียก็เป็นเด็กสาวคนหนึ่ง ระบายอารมณ์ออกมาเสียหน่อยก็มิใช่เรื่องใหญ่อันใด นี่มิใช่ว่ารู้ว่าพระองค์คือฮ่องเต้ จึงไม่ลืมเอ่ยสรรเสริญสองสามประโยคหรอกหรือ