188 มองใกล้ๆ

บทที่ 188 มองใกล้ๆ

หยาดฝนแห่งวสันตฤดูโปรยปรายติดต่อกันมาหลายวันจนแมกไม้เขียวขจีไปทั่วทั้งเมือง

ดินโคลนหลังฝนบนพื้นถนนไม่อาจหยุดยั้งการสัญจรของผู้คน รถม้าคันหนึ่งวิ่งผ่านไปอย่างรวดเร็วจนน้ำโคลนสาดกระเซ็น จนเกิดเสียงก่นด่าดังไล่หลังตามมา

แม้แต่ชายหนุ่มสวมชุดคลุมผ้าแพรสีน้ำตาลบนหลังม้าก็รีบเบี่ยงตัวหลบเช่นกัน แต่ไม่วายยังโดนโคลนกระเด็นใส่เท้าอยู่ดี

เขาสบถด่าก่อนจะบังคับม้าออกสู่ถนนใหญ่ ก่อนจะมองไปยังร้านอาหารที่ตั้งตระหง่านอยู่ไม่ไกล

ธงหลากสีบนเสาสูงลิ่วปลิวไสวตามแรงลม เผยให้เห็นอักษรคำว่าไท่ผิงที่ปักด้วยไหมทองอยู่รำไร

ยามนี้เป็นเวลาเที่ยงตรงพอดี หน้าร้านอาหารมีรถม้าจอดอยู่สองสามคัน หากมองลอดผ่านม่านไผ่ที่ถูกม้วนขึ้นก็จะเห็นคนราวสี่ถึงห้าคนนั่งอยู่ภายใน

ก็ไม่ได้ขายดีอะไรนักนี่

แม้โต๊ะภายในร้านจะนั่งไม่เต็ม ทว่าภายนอกร้านกลับมีคนยืนรออยู่ไม่น้อย

ชายหนุ่มเดินเข้าไปใกล้ มองไปยังก้อนอิฐที่วางอยู่หน้าประตู พร้อมกับม้านั่งยาวและโต๊ะที่มีชาและผลไม้แห้งวางอยู่

เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย ของเหล่านี้เอามาทำอะไรกันนะ

ชายหนุ่มลงจากม้า จากนั้นคนงานของร้านที่รับผิดชอบดูแลรถม้าก็เข้ามารับม้าไป