บทที่ 187 หายดี
หลี่ต้าเสา!
หลี่ต้าเสาเป็นฉายาของเขา
โต้วชีไม่รู้แม้กระทั่งว่าชื่อแซ่จริงๆ ของเขาเรียกว่าอะไร
แต่ก็ไม่จำเป็นจะต้องรู้ ก็แค่พ่อครัวคนหนึ่ง ไม่ได้อยู่ในสายตาของเขาเลยด้วยซ้ำ
เท่าที่จำได้ชายผู้นี้มักจะขลุกอยู่ก้นครัว ไม่พูดไม่จา ทำอาหารซ้ำซากที่ผู้ใดก็ทำแทนได้ทั้งนั้น
รับเงินเดือนเท่าเดิมมานานหลายปี ตั้งแต่เริ่มเป็นพ่อครัวฝึกหัดจนถึงตอนนี้คงหลายสิบปีได้
ว่ากันตามตรง หากหลี่ต้าเสาไม่มาที่ร้านสักสองสามวัน โต้วชีคิดว่าคงไม่มีใครผิดสังเกต แม้แต่บางคนยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าท้ายครัวมีคนอย่างเขาอยู่ด้วย
คนเช่นนี้น่ะหรือที่ท่านปู่จะแบ่งกำไรของหอจุ้ยเฟิ่งให้ คนเช่นนี้น่ะหรือที่แย่งสมบัติของลูกหลานตระกูลโต้วไป
คนเช่นนี้น่ะหรือ มีดีอะไรกัน!
ท่านปู่ไม่เคยลืมมิตรภาพความหลัง พอท่านแก่ตัวลงก็เริ่มใจอ่อน ลืมไปเสียหมดว่าการค้าต้องการผลกำไร หลังจากที่เขามารับช่วงต่อกิจการหอจุ้ยเฟิ่ง สิ่งแรกที่เขาทำคือการไล่คนงานออก
พวกคนไม่ได้เรื่องเหล่านั้น จะมีหรือไม่มีก็ต่าง สมควรไล่ออกไปให้หมด
Support your favorite authors and translators in webnovel.com