หญิงสาวผู้มากับวาจาอันศักดิ์สิทธิ์ (ตอน 2)

หยางจินช็อกอยู่ครู่หนึ่ง เพราะไม่คิดว่าจะใช้พลังเวทในโลกจริงแห่งนี้ได้ จึงคิดสอบถามอาจารย์ว่า 'ใช้พลังเวทบนโลกนี้ได้ด้วยหรอครับ อาจารย์' ก่อนที่จะเรียกเจียวจื่อมาคุยเป็นการส่วนตัวข้างหน้าห้องเรียน

'ขณะนี้ยังไม่มีแนวโน้มที่จะใช้พลังเวทบนโลกนี้ได้' อาจารย์ตอบ

'...แล้วทำไมน้องเจียวจื่อถึงใช้พลังเวทได้ล่ะ ต้องมีอะไรแน่ๆเลย แล้วที่ว่าหายตัวไปล่ะ มันคือยังไงกัน' หยางจินคิด ก่อนจะคิดต่อว่า 'ผมสามารถตรวจสอบภายในตัวน้องเจียวจื่อได้ไหม ว่ามีอาดูรมาแฝงรึเปล่า'

'สามารถตรวจสอบบุคคลอย่างละเอียดได้ ต้องการตรวจสอบหรือไม่?' อาจารย์ตอบ

'ต้องการครับ' หยางจินคิด

'ทำการตรวจสอบเจียวจื่อ' อาจารย์ตรวจสอบเจียวจื่ออย่างละเอียด ก่อนจะตอบกลับมาว่า 'มีความผิดปกติ ไม่สามารถตรวจสอบได้'

'ทำไมถึงตรวจสอบไม่ได้ล่ะ' หยางจินคิด ก่อนจะคิดถามว่า 'มีความผิดปกติยังไงหรอครับ'

'ชื่อหรือนามสกุลไม่ตรงกับตัวบุคคล จึงไม่สามารถอ้างอิงได้' อาจารย์ตอบ

'แล้ว… ถ้าตรวจสอบคนๆนี้ล่ะครับ ซึ่งผมก็ไม่รู้นะ ว่าเป็นใคร แต่อยากตรวจสอบว่า คนๆนี้มีความผิดปกติหรือมีอาดูรมาแฝงไหม แบบนี้ตรวจสอบได้รึเปล่าครับ' หยางจินคิด

'สามารถตรวจสอบได้ จะทำการตรวจสอบเดี๋ยวนี้' อาจารย์ตอบ

'ขณะนี้ในตัวของคนนี้ ไม่มีความผิดปกติอะไร' อาจารย์ตอบ ซึ่งทำให้หยางจินคิดหนักกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

"พี่คะ! เรียกหนูมาคุยส่วนตัว มีอะไรรึเปล่าคะ" เจียวจื่อถาม เพราะเห็นหยางจินดูยืนนิ่งๆ เหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่

"อ๋อ คือพี่สงสัยในหลายๆอย่างที่หนูพูดอ่ะ ทั้งเกี่ยวกับพลังเวท รวมทั้งชื่อจริงของหนูด้วย" หยางจินพูดอ้อมเพื่อลองเชิงเจียวจื่อ

"…พี่รู้ได้ไงอ่ะ ว่านี่ไม่ใช่ชื่อจริงหนู" เจียวจื่อสีหน้าเปลี่ยนทันทีที่เจอคำถามนี้

หยางจินเห็นท่าไม่ดี จึงรีบพูดตัดบทด้วยคำโกหกไปว่า "พี่ก็แค่เดาไปเรื่อยนั้นแหละ" ที่เขาต้องรีบพูดตัดบทเช่นนี้ เพียงเพราะว่าต้องการเวลาในการคิดพิจารณาให้ถี่ถ้วนมากกว่านี้ ซึ่งระยะเวลาและสถานที่ที่เร่งรีบเช่นนี้ ไม่เหมาะที่เขาจะหาคำตอบ จึงทำได้แค่เพียงเก็บข้อมูลไปก่อน

"มาๆ เรารีบมาถ่ายทำกันดีกว่า เดี๋ยวหมดเวลาพัก" หยางจินเรียกสมาชิกช่อง หยางอิง รวมทั้ง หยางอันด้วย เพื่อที่จะรีบถ่ายทำ ซึ่งก่อนที่จะถ่าย หยางจินส่งข้อความลงแชทกลุ่มว่า "ตามสืบเจียวจื่อแบบเงียบๆ" โดยแท๊กทุกคนในกลุ่มรวมถึงหยางอันที่เพิ่งเข้ามาอยู่ในกลุ่มด้วย ข้อความเตือนแชทของทุกคนสั่น ทำให้ทุกคนได้อ่านแชทข้อความของหยางจินอย่างเงียบๆ

กริ๊ง กริ๊ง… เสียงออดโรงเรียนฉางเทียนดังขึ้น เพื่อส่งสัญญาณเข้าเรียนในช่วงบ่าย

"น้องเจียวจื่อ พี่ขอช่องทางการติดต่อได้รึเปล่า เผื่อนัดถ่ายกันอีก เพราะแค่นี้ก็ถ่ายไม่ทันแล้ว" หวังเสี่ยวเป่าพูดด้วยน้ำเสียงใจเย็น

"ได้ค่ะ หนูก็ว่าพวกพี่น่าจะถ่ายทำกันไม่ทันแน่ๆ" เจียวจื่อพูด พร้อมนำโทรศัพท์ขึ้นมาแลกเปลี่ยนช่องทางการติดต่อ

สมาชิกช่อง หยางอิง พากันเดินออกมาจากห้องเรียน ซึ่งก็ได้เดินสวนกับอาจารย์หญิงประจำชั้นที่สอนช่วงบ่ายของห้อง ม.5/4 ที่กำลังเดินอย่างเร่งรีบจนไม่ทันมองคนอื่น

ด้วยความที่เพิ่งนึกขึ้นได้ หยางอันจึงทักทายอาจารย์ว่า "สวัสดีครับอาจารย์พู่ จำผมได้ไหมครับ" หยางอันพนมมือไหว้อย่างสุภาพ

"เอ้า! หยางอัน! เธอมาเยี่ยมโรงเรียนหรอ?" อาจารย์พู่พูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

"ประมาณนั้นล่ะครับ ว่าแต่อาจารย์พู่ครับ อาจารย์ยังเป็นอาจารย์ประจำชั้นห้อง ม.5/4 เหมือนเดิมหรอครับ" หยางอันไม่รอช้า รีบถามคำถาม

"ก็เหมือนเดิมนะ มีอะไรเปล่า?" อาจารย์ตอบด้วยความสงสัย

"เปล่าหรอกครับ คือ… ผมขอดูตารางเรียนของน้องปีนี้ได้รึเปล่า" หยางอันโพล่งประโยคเด็ดออกมาด้วยความที่ไม่รู้ว่าจะแถไปทางไหนต่อ

'แจ้งเตือน ขณะนี้มีคนใช้เวทมนตร์ใกล้บริเวณที่ท่านอยู่ ซึ่งกระแสพลังอาจกระทบถึงท่านได้ ต้องการป้องกันหรือไม่' เสียงอาจารย์ในหัวของหยางจินพูดขึ้น ทำให้หยางจินตกใจ ก่อนจะรีบตอบด้วยความคิดว่า 'ป้องกันครับ! ป้องกันผมกับกลุ่มเพื่อนผมด้วยนะ'

"น่าจะไม่ได้นะ หยางอัน ตอนนี้โรงเรียนได้เปลี่ยนกฎใหม่แล้ว ห้ามคนนอกดูตารางเรียนของนักเรียน เพราะกลัวว่าจะมีอันตรายกับเด็ก …อาจารย์รีบไปสอนก่อนนะ" อาจารย์พู่ตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย ก่อนจะเดินเข้าห้องเรียนไปโดยที่ไม่ทันได้ฟังคำลาจากหยางอันเลยแม้แต่น้อย ขณะที่กู่เฉาเฉาเหลือบไปเห็นเจียวจื่อที่แอบสอดส่องพร้อมทำปากพูดอะไรบางอย่างออกมาอยู่ห่างๆ

'สามารถระบุตัวผู้ใช้เวทยมนตร์ได้ไหมครับ' หยางจินคิดขณะเดียวกันกับที่อาจารย์พู่กำลังพูดอยู่

'ทำการค้นหาผู้ใช้เวทยมนตร์เดี๋ยวนี้!' อาจารย์ตอบ ก่อนจะตอบว่า 'ตอนนี้กระแสพลังหายไปแล้ว'

'สามารถระบุคร่าวๆได้ไหมครับ ว่าบริเวณไหน' หยางจินคิด

'บริเวณห้องเรียน' อาจารย์ตอบ ทำให้หยางจินมองเข้าไปในห้องเรียน ซึ่งเห็นเจียวจื่อที่นั่งโต๊ะอยู่หน้าห้องกำลังคุยเล่นกับเพื่อนอยู่

"งงกับอาจารย์พู่ของนายเลย" กุ้ยฟงพูด พร้อมนำมือแตะบ่าของหยางอันที่กำลังอึ้งอย่างเบาๆ

"พวกเรากลับกันเถอะ" หยางจินพูด ทำให้เหล่าสมาชิกพากันเดินกลับกันอย่างช้าๆ ซึ่งมีเจียวจื่อแอบมองด้วยหางตาอยู่ห่างๆ

ณ หน้าโรงเรียนฉางเทียน

"พวกเราเอาไงกันต่อดีอ่ะ กลับสำนักงานเลยไหม" หวังเสี่ยวเป่าพูด ต่อหน้าเพื่อนๆที่กำลังยืนอยู่หน้าโรงเรียน

"พวกเราจะสืบกันต่อ แต่จะแยกย้ายกันไปสืบ แล้วเอาข้อมูลมารวมกัน เดี๋ยวเราส่งข้อสงสัยของน้องเจียวจื่อไว้ในแชทนะ จะได้ตามกันทันว่าทำไมถึงสงสัยน้องเจียวจื่อ" หยางจินพูดพร้อมพิมพ์ข้อมูลไว้ในโน๊ตของแชทกลุ่ม

ทันทีที่หยางจินพิมเสร็จ หางตาของหยางจินเหลือบเห็นคนคนหนึ่งที่น่าสงสัย แต่งตัวมิดชิด สวมหมวก แว่นตา และผ้าปิดปากรีบเดินเข้าซอยข้างโรงเรียนฉางเทียน

'ตรวจสอบได้ไหมครับ ว่าคนนั้นคือใคร' หยางจินคิด พร้อมพูดทิ้งท้ายว่า "พวกนายแยกย้ายกันไปสืบได้เลยนะ เดี๋ยวเรามา" ก่อนจะรีบเดินไปทางด้านซ้ายของโรงเรียนและเข้าซอยด้านข้างโรงเรียนไปอย่างรวดเร็ว

'ทำการตรวจสอบ' อาจารย์ตอบ ก่อนจะตอบว่า 'ชื่อ เหอซู่ชิง เพศ…' ซึ่งหยางจินไม่ทันฟังเพราะแค่ได้ยินว่า เหอซู่ชิง หัวใจเขาก็เต้นแรงแทบจะทะลุออกมาข้างนอกแล้ว

"โดนทิ้งซะละพวกเรา" กุ้ยฟงพูด ในขณะที่คนอื่นๆกำลังอ่านข้อสงสัยที่หยางจินพิมทิ้งไว้ในโน๊ตกลุ่ม ก่อนที่กุ้ยฟงจะพูดต่อว่า "เอ้า! พวกนายอ่านกันหมดแล้วหรอ"

"พี่เสี่ยวเป่าครับ ผมว่าจะไปสอบถามแฝดซ่งที่มีน้องสาวเรียนอยู่ห้องเดียวกับน้องเจียวจื่อที่บ้านอ่ะครับ" หยางอันหันหน้าพูดกับหวังเสี่ยวเป่า

"ทำไมไม่ลองแชทหรือโทรไปล่ะ" หวังเสี่ยวเป่าถาม

"ผมลองมาหมดแล้วทั้งแชททั้งโทรเลย แต่ไม่มีใครตอบมาสักคน เลยกะว่าจะไปที่บ้านมันซะหน่อย ไม่รู้ว่าพวกนั้นเป็นยังไง เพราะปกติเป็นคนตอบแชทเร็วอยู่แล้ว ทั้งคู่เลย" หยางอันพูด

"งั้นก็ได้ เดี๋ยวพี่ไปเป็นเพื่อน ไปตอนนี้ยังทันหรอ บ้านเพื่อนอยู่ไกลไหมอ่ะ" หวังเสี่ยวเป่าถาม

"ไม่ไกลครับ ผมเคยไป 10 กว่าครั้งแล้ว ไปจนรู้จักคนในบ้านแทบทุกคน ยกเว้นอยู่คนเดียวคือ น้องสาวแฝดซ่งนี่ล่ะ" หยางอันพูด

"ทำไมอ่ะ ที่จริงก็น่าจะเจอกันนะ อยู่บ้านเดียวกันอีก" หวังเสี่ยวเป่าถาม

"เห็นแฝดซ่งบอกว่า น้องสาวเป็นคนเก็บตัว ไม่ค่อยออกจากห้องซะเท่าไหร่ กลับจากโรงเรียนมาทีก็หมกตัวอยู่แต่ในห้อง กินข้าวก็ในห้อง ไม่ค่อยชอบสุงสิงกับใครสักเท่าไหร่" หยางอันพูด

"แต่น้องเขาก็อยู่โรงเรียนเดียวกับน้องอันไม่ใช่หรอ? ทำไมถึงไม่เคยเจอล่ะ" หวังเสี่ยวเป่าถาม

"อ๋อ พอดีน้องเขาเพิ่งย้ายโรงเรียนมาตอนที่ผมเรียนจบแล้วอ่ะครับ ตอนแรกรู้สึกว่าเรียนอยู่โรงเรียนหญิงล้วน แต่เพราะอะไรสักอย่างนี่ล่ะครับ ถึงได้ย้ายมาโรงเรียนนี้" หยางอันพูด

"แต่ถ้าน้องเขาย้ายมาเรียนอยู่โรงเรียนฉางเทียนนี้จริง เราก็น่าจะเจอน้องเขาแล้วรึเปล่า" กู่เฉาเฉาพูดแทรกขึ้น ขณะที่กำลังใจจดจจ่อพิจารณากับโน๊ตของหยางจิน

"อย่าลืมนะเฉาเฉา ว่าเราไปหาน้องเจียวจื่อตอนพักเที่ยง ซึ่งก็ไม่มีอะไรยืนยันได้ว่า น้องเขาจะมานั่งพักเที่ยงอยู่ในห้องเรียน …น้องเขาอาจจะพักเที่ยงอยู่ที่อื่นก็ได้" หวังเสี่ยวเป่าแย้งกู่เฉาเฉา

"ก็จริงอย่างที่เสี่ยวเป่าว่ามานะ" กุ้ยฟงพูดพร้อมทำหน้าเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรอยู่ แต่จริงๆแล้วในหัวสมองของเขานั้นว่างเปล่า เพียงแค่พูดตามน้ำไปเท่านั้น

"นายจะไปด้วยไหมล่ะ เฉาเฉา" หวังเสี่ยวเป่าถาม

"ไม่ล่ะ พวกนายสืบเรื่องนั้นกันเลย เดี๋ยวเราสืบน้องเจียวจื่อต่อเอง" กู่เฉาเฉาพูด ก่อนจะพูดพร้อมพิจารณาโน๊ตต่ออีกว่า "...เราว่าน้องเจียวจื่อมีอะไรสักอย่างอ่ะ"

"ทั้ง 2 คน ไปที่นู่นอย่าลืมบันทึกภาพมาด้วยนะ …ถ่ายภาพบรรยากาศๆ" กุ้ยฟงพูดพร้อมยื่นกล้อง 1 อัน จากในกระเป๋าเป้ของเขาให้หยางอัน ซึ่งในนั้นมีอยู่ 3-4 อันที่แตกต่างกัน

"กล้องเยอะจัง" หยางอันพึมพำ

"แน่นอน! พี่เอาไว้ใช้สำรองอ่ะ เผื่อฉุกเฉิน เลยมีติดกระเป๋าไว้" กุ้ยฟงพูด

"อ่ะ โอเค เราไปกันเถอะ น้องอัน" หวังเสี่ยวเป่าพูดและเดินทางไปบ้านแฝดซ่งพร้อมกับหยางอัน

"เอาไงล่ะที่นี้เรา เหลือกันอยู่ 2 คนแล้ว" กุ้ยฟงพูด ในขณะที่กู่เฉาเฉายังพิจารณาข้อความอยู่

"พวกเรารอนี่แหละ หาคาเฟ่แถวนี้รอ" กู่เฉาเฉาพูดหลังจากที่พิจารณาข้อความจบแล้ว

"พวกเราจะรอสืบน้องเจียวจื่อหรอ?" กุ้ยฟงถาม

"ใช่!" กู่เฉาเฉาพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

"เย็นชาซะจริ๊ง" กุ้ยฟงพูด ก่อนที่ทั้งสองคนจะเดินไปนั่งคาเฟ่ในซอยข้างโรงเรียน

. . .

'อาจารย์ ช่วยหาวิธีให้ซู่ชิงหยุดเดินแล้วมาคุยกับผมที' หยางจินคิดในหัว ขณะที่กำลังรีบเดินตามเหอซู่ชิง ที่กำลังจะเรียกรถสามล้อไปยังสถานที่อื่น

'ได้!' อาจารย์ตอบ ก่อนที่จะตอบว่า 'พูดคำว่า เจอประตูแล้ว'

หยางจินไม่รีรอที่จะตะโกนว่า "เจอประตูแล้ว!" ขณะที่เหอซู่ชิงกำลังนั่งรถสามล้อเพื่อออกเดินทาง

จู่ๆ เหอซู่ชิงก็บอกให้รถจอดรอสักครู่หนึ่ง ก่อนจะรีบเดินมาหาหยางจิน แล้วพูดว่า "ตามมา"

หยางจินนั่งรถสามล้อไปกับเหอซู่ชิง สายตาของเขาที่มองใบหน้าของเหอซู่ชิงที่กำลังถอดหมวก แว่นตา และผ้าปิดปากออก กลายเป็นสาวน้อยหน้าตาน่ารัก ผิวขาว จมูกโด่งปานกลาง ปากกระจับ ลิปสติกที่เธอใช้ตัดกับผิวกำลังพอดี ทำให้หน้าตาดูโดดเด่น มีเสน่ห์ ออร่าจับชวนน่าค้นหา 'เหอซู่ชิงจริงๆด้วย …คิดไม่ผิดเลยที่ไว้ใจอาจารย์' หยางจินคิด

'ฮึ!' อาจารย์ตอบด้วยความกรุ้มกริ่มนิดๆ

"นายเป็นใคร?" เหอซู่ชิงพูด พร้อมหันมาสบตากับหยางจินที่มีสายตาน่าค้นหา ผิวขาวเหลือง จมูกโด่งปานกลาง และลักยิ้มชวนหลงใหลซึ่งกำลังจ้องอยู่อย่างไม่ละสายตา

สายตาแข็งกร้าวที่เหอซู่ชิงมองมาที่หยางจิน ทำให้เขาได้รู้ว่า เหอซู่ชิงคนนี้ไม่ใช่คนเดิมที่เขารู้จักอีกต่อไป "ถ้าเธอไม่รู้จักเรา เธอจะให้เราขึ้นรถทำไม" หยางจินตอบด้วยความยียวน

"...แล้วนายเจอประตูตรงไหนหรอ?" เหอซู่ชิงเปลี่ยนคำถามทันที

"ไม่ต้องมาเบี่ยงประเด็นเลย" หยางจินพูด ก่อนที่จะพูดต่อว่า "เราหยางหยางไง เพื่อนสมัยมัธยมเธออ่ะ เราอยู่ด้วยกันตลอด ไม่เจอกันแค่ 3 เดือนเอง ทำเป็นจำไม่ได้"

"แล้วนี่! เรากำลังไปห้างเซียนหนี ตรงศูนย์อาหาร โต๊ะ B7 ที่ประจำของเราใช่ป่ะ" หยางจินพูด

"...เอ่อ ใช่!" เหอซู่ชิงตอบอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

ณ โต๊ะ B7 ศูนย์อาหาร ห้างเซียนหนี

"เธอไม่ใช่เหอซู่ชิงใช่ไหม" หยางจินโพล่งถาม พร้อมทำสีหน้าจริงจัง

"...ฉัน ก็เหอซู่ชิงไง เพื่อนหยางหยางอ่ะ …และโต๊ะนี้ก็เป็นโต๊ะประจำของเราด้วย ไม่ใช่หรอหยางหยาง" เหอซู่ชิงพูด ในขณะที่ขยับตัวไปมา เพราะเก้าอี้ตัวที่นั่งนี้ขาไม่ดี หรือเรียกง่ายๆว่า เก้าอี้ตัวนี้เสียนั่นเอง

"เก้าอี้เสียหรอ?" หยางจินถาม

"ใช่ๆ …แต่ก่อนมันไม่เสียอย่างนี้นะ" เหอซู่ชิงพูด

"ผิดแล้วล่ะ เก้าอี้ตัวนี้เสียมานานแล้ว ไม่ค่อยมีใครนั่งกันหรอกหรือถ้าจะนั่งจริงๆ ก็คงจะนั่งไม่นาน" หยางจินพูด แล้วพูดต่อด้วยความจริงจังว่า "แล้วอีกอย่าง เราไม่ได้ชื่อ หยางหยางด้วย! …พูดความจริงมาเถอะ ว่าเธอเป็นใคร มาแฝงร่างของซู่ชิงทำไม"

"เราไม่ได้ถูกแฝงร่างหรืออะไรนะ เราก็คือเหอซู่ชิงจริงๆ" เหอซู่ชิงพูดยืนยันด้วยสีหน้าจริงจัง ซึ่งทำให้หยางจินลังเลใจ

'อาจารย์ครับ ช่วยตรวจสอบที' หยางจินคิด

'ทำการตรวจสอบ' อาจารย์ตอบ ก่อนจะตอบกลับมาว่า 'เหอซู่ชิงคนนี้คือเหอซู่ชิงจริง! แต่เป็นเหอซู่ชิงที่มาจากโลกคู่ขนานอื่น'

'มาจากโลกคู่ขนานอื่นงั้นหรอ?' หยางจินคิดด้วยความสงสัย

'ใช่!' อาจารย์ยืนยันคำตอบ

ไม่รีรอ หยางจินโพล่งคำถามที่ได้ข้อมูลจากอาจารย์ทันที "เธอมาจากโลกอื่นหรอ?"

ทันทีที่ได้ยินคำถามนี้ ทำให้เหอซู่ชิงตกใจ ก่อนจะถามว่า "...นายรู้ได้ไงอ่ะ"

"เรื่องนั้นคงบอกไม่ได้หรอก แต่ก็รู้แล้วกัน" หยางจินพูดสอบสวน ก่อนจะพูดสอบสวนต่อว่า "ว่ายังไงล่ะเธอ คุณเหอซู่ชิงจากโลกคู่ขนาน อธิบายให้ฟังหน่อย…"

. . .

ณ บ้านเศรษฐีตระกูลซ่ง

หวังเสี่ยวเป่าและหยางอันเดินทางมาถึงบ้านแฝดซ่งภายในเวลา 40 นาที จากโรงเรียนฉางเทียน ซึ่งเมื่อถึงหน้าบ้านหยางอันทำการโทรหาพ่อของแฝดซ่งเพื่อขอเข้าบ้าน เพียงไม่นานพวกเขาทั้ง 2 คนก็ได้เข้าบ้านเป็นที่เรียบร้อยในฐานะแขกพิเศษ

"ไม่เจอกันนานเลยนะ หนูอัน" ซ่งเฟยเจินผู้เป็นพ่อของแฝดซ่งพูดด้วยความเอ็นดู บนที่นั่งต้อนรับแขก

"เช่นกันครับคุณอา" หยางอันพูดด้วยความสุภาพนอบน้อม

"สอบติดที่ไหนแล้วล่ะตอนนี้?" ซ่งเฟยเจินถาม

"ตอนนี้…" หยางอันพูดไม่ทันจบประโยค จู่ๆ เด็กสาวหน้าตาน่ารักสวมชุดนักเรียน อายุราวๆ ม.4-5 เปิดประตูเข้ามาด้วยสีหน้านิ่งๆ