บันทึก#2 ครูพี่เลี้ยง (ของผม)

เพี๊ยะ!! เพี๊ยะ!! เพี๊ยะ!!

เสียงไม้เรียวฟาดเข้ากับเนื้อต้นขา เป็นเสียงที่น่าพิศวงทีเดียวเมื่อประสานเข้ากับเสียงซี๊ดปากเป็นจังหวะของผู้ถูกกระทำ ไม่น่าเชื่อเลยว่าการที่ลืมทำการบ้านวิชาคณิตมาส่งจะทำให้ครูสมชายลงมือง้างไม้ได้ขนาดนี้

"เอาละ ต่อไป นายจักรวาร"

…ไม้เรียว ทำให้เด็กเป็นคนดีได้จริงหรือ…

เพี๊ยะ!! เพี๊ยะ!! เพี๊ยะ!!

เสียงนี้ดังขึ้นอีกครั้ง แต่เป็นเสียงของไม้เรียวกระทบกับแผ่นกระดานไวท์บอร์ด และที่สำคัญเป็นเสียงที่เกิดขึ้นจริงไม่ได้อยู่ในภาพความทรงจำเหมือนเมื่อครู่

ผมค่อย ๆ ย่องเข้าไปในห้องเรียนที่ครูท่านหนึ่งพามา

หลังจากที่แยกกับบอล ผมก็ไปไหนไม่ถูก สุดท้ายจึงลองรวบรวมความกล้าเข้าไปถามครูในห้องหมวดต่างประเทศ ได้ความว่าครูพี่เลี้ยงของผม หรือครูเคน กำลังสอนอยู่ เขารอผมมาสักพักแล้ว แต่ไม่เจอสักทีก็เลยไปสอนก่อน แล้วฝากให้ครูท่านนี้พาผมมาที่ห้องเรียนเลย

ห้องเรียนที่ผมมองเข้าไปนั้นดูเป็นห้องเรียนธรรมดาที่เห็นได้ทั่วไป พัดลมเพดานเก่า ๆ สองตัวส่งเสียงกึกกักระงม กระดานไวท์บอร์ดที่ขาวสะอาดพร้อมรับการขีดเขียนในเทอมใหม่ โต๊ะเรียนเรียงรายกันเป็นคู่ ๆ อย่างเป็ระเบียบ คงเพราะเป็นวันแรกของเทอม โต๊ะถึงได้เป็นระเบียบขนาดนี้

หน้าชั้นเรียนปรากฎชายหนุ่มอายุราวสามสิบต้น ๆ ที่คาดว่าจะเป็นผู้วาดไม้เรียวเมื่อครู่ ลำตัวเขาสูงชะลูดจนผมแปลกใจที่ไม่ได้สังเกตเขาเป็นอย่างแรก เขาสวมใส่ชุดข้าราชการแบบเต็มยศ มองดูแล้วมีออร่าของความน่าเคารพอยู่รอบตัว คงเพราะเหตุนี้จึงไม่จำเป็นต้องใช้ความพยายามากเลยที่จะทำให้นักเรียนในห้องราวสี่สิบชีวิตเงียบลงได้

เมื่อผมก้าวเข้าสู่ห้องเรียน ด้วยความเงียบสงบอยู่แล้ว ทำให้เสียงฝีเท้าของผมสะดุดความสนใจของคนทั้งห้อง เราสบตากัน ครูตรงหน้าผมคือครูเคนไม่ผิดแน่ สีหน้าที่ดูขึงขังนั้นช่างดูขัดกันกับสายตาอันอ่อนโยนของเขา

เสียงกระแอมของครูเคนดังขึ้นหลังจากที่เขารู้ตัวว่าได้จ้องมองผมมาสักพักแล้ว แล้วตอนนี้เขาอยู่หน้าห้องเรียน

"นักเรียนทั้งหมดทำความเคารพ"

นักเรียนหญิงหน้าห้องคนหนึ่งที่คาดว่าจะเป็นหัวหน้าห้องกล่าวขึ้นอย่างเสียงดังฟังชัด ตามมาด้วยเสียงกล่าวสวัสดีแบบหุ่นยนต์อัตโนมัติตามแบบฉบับห้องเรียนไทย

"สวัสดีครับนักเรียน ครูชื่อ ครูหฤษฏ์ นะครับ" เขากล่าวพร้อมหันไปเขียนชื่อนามสกุลตัวโตบนกระดาน "และที่สำคัญ ครูจะมาเป็นครูประจำชั้นห้องเก้าเรานะครับ"

ผิดคาด แทนที่จะได้รับเสียงเชียร์หรือเสียงเฮ แต่กลับเป็นบรรยากาศแห่งความผิดหวังของนักเรียน "โด่ นึกว่าจะได้เจอครูสาว ๆ ซะอีก"

จากข้อมูลที่ทราบมา ห้องม.สามทับเก้านี้เป็นห้องสายการเรียนที่เน้นด้านพละเป็นหลัก ทำให้นักเรียนส่วนใหญ่เป็นผู้ชาย อันที่จริงคือมีเด็กผู้หญิงเพียงห้าคนเท่านั้น

"นี่!!!" เพียงคำเดียวสยบทุกความเคลื่อนไหว

ครูเคนดูมีสีหน้าที่ไม่พอใจนัก แต่เพียงแค่เสี้ยววินาทีก็กลับมาทำหน้าขึงขังได้ตามปกติ

"จารย์ครับ" นักเรียนชายที่นั่งกลางห้องคนหนึ่งตะโกนถาม

"ว่าไง"

"แล้วคนนี้ใครครับ"

เด็กคนนั้นถามพลางชี้นิ้วมาที่ผม ผมยังไม่ทันตั้งตัวเลยด้วยซ้ำ ไม่นะ ไม่เอา ผมยังไม่พร้อมพูดหน้าชั้นตอนนี้

ครูเคนหันมามองผม ตัดสินใจอยู่เพียงชั่วขณะ เมื่อสบตาผมอีกครั้ง ประดุจอ่านใจผมออก ครูไม่ได้เรียกผมไปข้างหน้า

"ครูจักวารไงครับ ครูเขาจะมาเป็นคู่กับครู และจะสอนห้องนี้เป็นหลักด้วย เพราะงั้นอย่าดื้อกับครูเขามากนะ"

ผมโล่งอกรู้สึกขอบคุณครูเคนอย่างซาบซึ้ง ผมรู้ว่าไม่นานนักหรอกที่ผมจะต้องสอนหน้าชั้นน่ะ แต่ตอนนี้ผมไม่ได้เตรียมตัวเตรียมใจ ก็แค่ ยัง ยังไม่ใช่ตอนนี้

หลังจากนั้นก็เป็นคาบโฮมรูมทั่วไป แต่งตั้งหัวหน้าห้อง จัดเวรทำความสะอาด บอกกฎในห้องเรียน และเตรียมตัวเรียนคาบต่อไป ตลอดคาบเรียนนั้นมีเสียงคุยกันไม่มากนัก เพราะหากมีเสียงดังสักหน่อยครูเคนก็จะส่งสายตาดุทันที ถ้าหนักมากก็หวดไม้กับโต๊ะบ้างกระดานบ้าง

นี่หรอที่บอลบอกว่าโชคดี ครูเคนดูโหดจะตาย ใครจะไปรู้ ถ้าผมสอนได้ไม่ดี หรือทำนักเรียนสอบตกยกห้อง ผมอาจโดนฟาดก้นก็ได้ นึกแล้วก็สยอง

"เป็นไง คาบเมื่อกี้ พอได้อะไรไหม"

ครูเคนกล่าวทักผมระหว่างพากันเดินกลับไปห้องพักครู เขายังคงทำหน้าเข้มครึมไม่หยุด ร่างของเขาสูงโปร่งมากจนเมื่อเดินคู่กันแล้ว ผมแทบกลายเป็นเด็กนักเรียนไปเลย

"ค…ครับ ได้เยอะอยู่ครับ"

ผมโกหก สิ่งที่ผมได้จากคาบเมื่อครู่มีเพียงความกดดันและความกลัวเท่านั้น ไอ้สายตาอันแสนอ่อนโยนอะไรนั่นผมคงมโนไปเอง

"เหรอ ได้อะไรบ้าง ไหนบอกมาหน่อย" ฉิบหาย ผมไม่ได้คิดว่าเขาจะถามผมจริง ๆ

"อ….เอ่อ"

เพียงไม่กี่วินาที ครูเคนก็ระเบิดหัวเราะออกมา ผมได้แต่ทำหน้างงงวยใส่ อีกฝ่ายยิ่งเห็นหน้าผมก็ยิ่งยุดไม่อยู่จนแทบจะไอออกมา

"ล้อเล่นน่า ล้อเล่น" ว่าแล้วก็หัวเราะอีก

"ต….แต่ในห้องเมื่อกี้ ครูเคน…."

"รู้จักไหมร่างอวตารน่ะ ในห้องมันคือการแสดง"

ผมทึ่งในการเข้าถึงบทบาทของครูเคน ถ้านี่คือตัวตนจริง ๆ ของครู ก็นับว่าการแสดงในห้องเรียนนั้นสุดยอดจริง ๆ

"กะจะแค่หยอกเล่น ไม่นึกว่าจะทำหน้าตกใจขนาดนั้น"

ทันใดนั้นมือของร่างใหญ่ก็ยื่นมายีหัวผมเล่น

อ๊ะ เดี๋ยว

เช่นเดียวกับผม ครูเคนก็รู้สึกตัวเช่นกันจึงชักมืออกโดยเร็ว

"ขอโทษครับ คือ พี่ชินน่ะ เวลาเห็นอะไรน่ารัก เอ่อ แบบ แมว หมาน่ะ มือมันจะไปเอง"

…น่ารัก…

มวลบรรยากาศอันแสนน่าอึดอัดก่อขึ้นนับจากนั้น เราไม่ได้พูดคุยอะไรกันต่อจนไปถึงห้องพักครู ผมจินตนาการถึงครูพี่เลี้ยงของผมไว้หลายแบบ ทั้งแบบดุโหด แบบชิวจัดจนไม่สนอะไรผมเลย หรือแบบที่ปล่อยให้ผมเรียนรู้เองแล้วพอพลาดค่อยมาดุทีหลัง ไม่นึกเลยว่าจะได้เจอครูพี่เลี้ยงที่ดูเป็นมิตรขนาดนี้ และดูจากการที่เขาทักทายทุกคนในห้องพักครู ผมจึงสรุปได้ว่าเขาไม่ได้มีทีท่าอย่างนี้แค่กับผม แต่ดูจะเป็นนิสัยของเขามากกว่า

การได้ครูพี่เลี้ยงที่เป็นมิตรขนาดนี้ก็ถือว่าโชคดีไปข้อนึง นี่รึเปล่านะพี่ไอ้บอลมันพูดก่อนน้านี้

"เราชื่อจักวารใช่ไหม" ครูเคนถามขณะวางสัมภาระอันหนักอึ้งลงบนโต๊ะประจำ

"ใช่….ใช่ครับครูเคน"

"ครับ งั้นพี่เรียกเราว่า…." จักร สินะ เอาเถอะ ผมชินแล้ว "…น้องบีแล้วกันนะ"

ผมอึ้งไปชั่วครู่ ส่วนหนึ่งเพราะสิ่งที่ได้ยินผิดจากที่เดาไว้อย่างสิ้นเชิง แต่ส่วนใหญ่คือ ครูเคนรู้ชื่อเล่นของผมได้ยังไงกัน

ดูเหมือนครูเคนก็สังเกตเห็นสีหน้าผม แต่กลับตีความไปคนละอย่าง

"อ่า ไม่เป็นไร ถ้าเราไม่สะดวกใจพี่เรียก…."

"ได้เลยครับผม เรียกบีได้เลยครับครูเคน" ผมเผลอพูดซะเสียงดังกว่าปกติจนครูในห้องสองสามคนหันหน้าขึ้นมามอง แถมยังฉีกยิ้มกว้างมากอีก รู้ตัวอีกทีก็เขินจนแทบจะเอาหน้าไปซุกในกระเป๋าเป้ที่สะพายอยู่

จากรูปการณ์แล้ว ผมน่าจะหน้าแดงพอตัว แต่ดูแล้วคนที่หน้าแดงกว่าผมคงเป็นครูเคนที่กำลังหัวเราะกลบเกลื่อนอยู่

อีกฝ่ายกระแอมแล้วว่าต่อ "กระเป๋านั่นหนักไหม วางบนโต๊ะนี้ก่อนก็ได้นะ"

"ครับครูเคน" ผมถามพลางวางกระเป๋าเป้ลง

"ไม่ต้องเรียกพี่ว่าครูก็ได้ เรียกแค่พี่เฉย ๆ ก็พอแล้ว"

"ค….ครับ พี่เคน"

หลังจากนั้น ครูเคน…ไม่สิ…ครูพี่เคน…พี่เคนก็แจกแจงงานที่ผมต้องมีส่วนร่วมไปช่วย ได้ความว่า ผมจะได้ประจำชั้นห้องที่เข้าไปเมื่อครู่และได้สอนห้องนั้นด้วยกับอีกสองห้อง รวมเป็นสาม และนอกจากสอนภาษาอังกฤษแล้วผมยังต้องเข้าสอนคาบลูกเสือด้วย หนักเอาเรื่องแหะ แต่…

ผมจ้องมองพี่เคนที่กำลังเตรียมการสอนอยู่ สักพักผมจึงรู้ตัวว่าเผลออมยิ้มอยู่

ถ้ามีพี่เคนเป็นครูพี่เลี้ยงละก็ คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง

ฝากตัวด้วยนะครับ ครูพี่ลี้ยงของผม