ส่วนที่ 7 ตอนที่ 18

ตอนที่ 18 เรื่องเล็กน้อยปกติ

เหตุใดซางสิงโจวจึงถือสาเรื่องการพบกันของเฉินฉางเซิงและอวี๋เหริน

อย่างนั้นหากย้อนกลับมาคิด หรือว่าสิ่งที่ซางสิงโจวหวาดกลัวที่สุดก็คือการที่ลูกศิษย์ทั้งสองคนของเขาร่วมมือกัน

จากว่ากันเรื่องนี้ ประโยคนั้นที่สวีโหย่วหรงเอ่ยอาจจะเป็นความลับที่สำคัญที่สุดบนโลกนี้

ในโถงเงียบยิ่งนัก

พู่กันวางอยู่ริมแท่นฝนหมึกนิ่งๆ ก็เหมือนกับไม้พายบนเรือที่กำลังเทียบท่าอยู่

อวี๋เหรินใช้มือจับผ้าสีขาวราวกับหิมะที่ชุ่มด้วยน้ำ คลายมันออกสองสามครั้ง ก็ถือเป็นการล้างมือแล้ว

เขาไม่ได้ตอบรับข้อเสนอของสวีโหย่วหรง แต่กลับจับพู่กันขึ้นมาอีกครั้ง

ปลายพู่กันจุ่มลงในทะเลหมึกสีดำ คลื่นน้ำสีดำที่กระเพื่อมเล็กน้อย หลังจากนั้นก็ลอยขึ้นในอากาศ ทะลุเมฆาลงมา ทิ้งร่องรอยที่ชัดเจนบนกระดาษขาวราวหิมะนั้น

เมื่อเขียนจบหนึ่งบรรทัด อวี๋เหรินก็วางพู่กัน ใช้นิ้วมือและนิ้วชี้หมุนทิศทางของกระดาษ หันไปทางสวีโหย่วหรง

“นางเป็นคนเยี่ยงไร”

……

……

คำว่านางในประโยคนี้แน่นอนว่านางหมายถึงจักรพรรดินีเทียนไห่

เมื่อหลังจากเข้าวังหลวงแล้ว สวีโหย่วหรงไม่ได้เอ่ยถึงหัวข้อใดๆ ที่เกี่ยวข้องกับจักรพรรดินีเหนียงเหนียง