ณ ทรงวาด 20

"ฉันรู้ว่าเธอเข้าใจสิ่งที่ฉันพูด เหมยกุ้ยฮวา"

"และนายเองก็รู้ เฟยเจิน ว่าฉันกลัวความสัมพันธ์"

"ฉันถึงทำได้แค่มองดอกกุหลาบ และคาดหวังว่าหนามของมันจะเพียงพอที่จะปกป้องดอกกุหลาบดอกนั้น เพราะฉันไม่มีสิทธิ์ แม้แต่เพียงจะลองแตะก้านกุหลาบ"

เหมยกุ้ยเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดออกมา

"เรากลับบ้านกันเถอะ"

พูดจบ เหมยกุ้ยก็เดินออกไปตามทางอีกครั้ง ทิ้งให้เฟยเจินยืนทำตัวไม่ถูก เพราะเพิ่งจะสารภาพความในใจกับอีกคนออกไป

อาจจะไม่ได้พูดไปตรงๆ ด้วยคำว่ารัก แต่เฟยเจินก็เชื่อว่าเหมยกุ้ยก็ฉลาดพอที่จะรับรู้สิ่งที่ตนต้องการจะสื่อออกไป

เหมยกุ้ยผู้ซึ่งเข้าใจทุกคำพูดที่เฟยเจินกล่าว ถูกคำพูดเหล่านั้นรบกวนจนไม่สามารถนอนหลับให้สนิทได้ในคืนนั้นเอง ไม่ว่าจะพยายามอ่านหนังสือ ทำงาน จัดโต๊ะทำงานก็แล้ว ก็ไม่สามารถที่จะง่วงได้สักที

"โอ้ย คิดถึงติ้กต่อกว่ะ ถ้ามีโทสับป่านนี้นอนไถแล้วเนี่ย"

เหมยกุ้ยบ่นกับตัวเองเมื่อกลับมาเริ่มต้นความพยายามที่จะนอนหลับ บนเตียงของตัวเองอีกครั้ง

"ป่านนี้ทวิตเตอร์จะขึ้นเทรนด์อะไรบ้างก็ไม่รู้"

เหมยกุ้ยถีบผ้าห่มไปมา เพราะเริ่มหัวเสีย เนื่องจากการไม่มีโทรศัพท์