ส่วนที่ 5 บทที่ 050-2

บทที่ 50-2 ทุกชนชั้นพร้อมใจ

หนานฉินอวดอ้างว่าเป็นแผ่นดินใหญ่ที่ตั้งตัวเป็นอิสระเคียงคู่มากับเป่ยฉี ทว่าตลอดยี่สิบกว่าปีนี้มากลับดำรงอยู่ในแผนการลับของเป่ยฉี แม้แต่สายลับราชสำนักยังมีราชนิกุลของเป่ยฉีแฝงตัวเข้าไปได้ ปลุกปั่นหนานฉินจนระยะนี้ดั่งผืนฟ้าพลิกตลบ นี่เป็นการตีหนานฉินด้วยฝ่ามืออันกึกก้อง

ฉินอวี้เข้าว่าราชการยามเช้าด้วยหน้ามืดครึ้ม มองเหล่าขุนนางแสดงความเห็นเรื่องอวี้จ้าวเทียนแห่งเป่ยฉีด้วยความฮึกเหิมอันแรงกล้าโดยไม่เอ่ยคำใด

จนเสียงวิพากษ์วิจารณ์ของขุนนางเบาลง ฉินอวี้ก็เอ่ยขึ้นด้วยโทสะ “ทุกท่านหารือกันครึ่งวันแล้ว ได้ผลสรุปอันใดบ้าง เรื่องนี้ควรจัดการอย่างไร”

ทุกคนมองหน้ากันและกัน ไม่เข้าใจว่าฝ่าบาททรงกำลังคิดสิ่งใด จึงไม่กล้าอ้าปากกล่าวชั่วขณะ

อิงชินอ๋องก้าวออกจากแถว กล่าวด้วยโทสะ “เป่ยฉีรังแกกันเกินไป ยี่สิบกว่าปีมานี้ ข้ากับหนานฉินล้วนถูกงมโข่ง ตอนนั้นเป็นความผิดของกระหม่อม กระหม่อมขอให้ฝ่าบาทออกพระราชโองการ กระหม่อมจะเดินทางไปม่อเป่ยด้วยตนเอง ทวงถามคำอธิบายจากเป่ยฉีมาให้จงได้พ่ะย่ะค่ะ”