ส่วนที่ 5 บทที่ 032-2

บทที่ 32-2 เยือนจวนเสนาบดีกลางดึก

เขายืนนิ่งเป็นนาน กระทั่งเสี่ยวเฉวียนจื่อก้าวมาหา กระซิบว่า “ฝ่าบาท กลางคืนลมเย็น โปรดระวังสุขภาพด้วยพ่ะย่ะค่ะ”

“เสี่ยวเฉวียนจื่อ เจ้าว่าเราไร้ประโยชน์มากหรือไม่” ฉินอวี้โพล่งเอ่ยขึ้น

เสี่ยวเฉวียนจื่อสะดุ้งโหยง “ฝ่าบาท ไปเอาคำพูดเหล่านี้มาจากไหนกันพ่ะย่ะค่ะ”

“ฟางหวาร่างกายไม่แข็งแรง ชีวิตครึ่งหนึ่งแขวนอยู่บนเส้นด้าย เรากลับช่วยอันใดมิได้ แถมยังต้องพึงพาฉินเจิงจัดการปัญหาในแผ่นดินหนานฉิน” ฉินอวี้เอ่ย “ตราบใดที่ถูกขังอยู่หลังกำแพงวัง ยิ่งรู้สึกว่าการเป็นจักรพรรดินั้นแสนยากเย็น”

เสี่ยวเฉวียนจื่อหน้าซีดขาว ทูลกล่าวขึ้นทันที “ฝ่าบาท เพราะท่านเป็นฝ่าบาทจึงต้องอยู่บัญชาการในเมืองหลวงแห่งนี้ ขอเพียงมีท่านอยู่ที่นี่ ถึงทำให้ราชสำนัก ประชาชน และขุนนางทั้งหมดมั่นคง สถานการณ์

ราชสำนักไม่สั่นคลอน แผ่นดินหนานฉินก็จะสืบทอดต่อไปอย่างมั่นคง ท่านอ๋องน้อยเจิงกับท่านมีฐานะต่างกัน ดังนั้นบางเรื่อง เขาไปทำได้ แต่ท่านมิอาจไปทำได้ นี่ล้วนเป็นโชคชะตา”

“ใช่โชคชะตาหรือไม่” ฉินอวี้ถาม