ส่วนที่ 4 บทที่ 007-2

บทที่ 7-2 วันออกเรือน

ยามจื่อ เซี่ยฟางหวาตื่นตรงเวลา เงี่ยหูฟังทว่าภายนอกปราศจากการเคลื่อนไหว นางขมวดคิ้ว ลืมตาขึ้น ก่อนลุกขึ้นนั่งบนเตียง

นางเพิ่งลุกขึ้นนั่ง จินเยี่ยนกับเยี่ยนหลันก็ตื่นขึ้นมา รีบเอ่ยถามนาง “กี่ยามแล้ว”

“ยามจื่อแล้ว” เซี่ยฟางหวากล่าว

“เหตุใดถึงเงียบขนาดนี้ เราตื่นเร็วไปหรือ” จินเยี่ยนลุกขึ้นนั่ง

“ไม่น่าใช่ยังไม่ถึงเวลาหรอกกระมัง” เยี่ยนหลันเองก็คิดว่าเงียบเกินไปเช่นกัน

เซี่ยฟางหวานอนริมนอกสุด นางลงจากเตียงก่อน เดินมายังหน้าโต๊ะแล้วจุดตะเกียงขึ้น หลังจากนั้นก็ตะโกนเรียก “ซื่อฮว่า”

ภายนอกไม่มีเสียงขานรับ

เซี่ยฟางหวาเผยสีหน้าเคร่งขรึม ขณะจะก้าวออกไปดู เตียงพลันส่งเสียง เปรี๊ยะ ดังขึ้น จินเยี่ยนกับเยี่ยนหลันร้องอุทานขึ้นพร้อมกัน นางตกใจจึงหันกลับมามอง พบว่าเตียงหลังใหญ่พลันแยกออก ทั้งสองกำลังจะตกลงไปข้างใต้

นางรีบพลิ้วกายเหินตัวอย่างรวดเร็ว พริบตาก็มาถึงหน้าเตียง คว้ามือทั้งสองเอาไว้อย่างว่องไว ก่อนที่เตียงจะแยกออกจากกันโดยสิ้นเชิงก็ดึงทั้งสองออกมาได้ทันเวลาพอดี