ส่วนที่ 3 บทที่ 087-2

บทที่ 87-2 ประทินโฉมเพื่อคนที่ชอบ

เมื่อทั้งสองเล่นหมากล้อมกันไปได้ครึ่งกระดาน เซี่ยอวิ๋นหลานก็กลับมายังสวนไห่ถัง มองทั้งสองแวบหนึ่งก่อนเดินมานั่งข้างเซี่ยฟางหวาโดยไม่เอ่ยคำใดสักคำ

เซี่ยฟางหวาหันมามอง พบว่าหว่างคิ้วเขาค่อนข้างมัวหมอง หัวใจนางพลันเจ็บปวดขึ้นมา เอื้อมมือไปคว้าแขนเสื้อเขาแล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “พี่อวิ๋นหลาน ข้าไม่อยากเห็นท่านทรมานแบบนี้ เรากลับไปเป็นเหมือนเมื่อก่อนเถอะ ดีหรือไม่”

เซี่ยอวิ๋นหลานหันมามองนาง

“ตราบใดที่จวนจงหย่งโหวยังอยู่ในหนานฉิน ข้าก็ไม่อาจไปจากที่นี่เพื่ออิสระของตัวเองได้ แม้ท่านต้องคำสาปเผาใจ แต่ก็อยู่อย่างเงียบๆ สงบสุขมั่นคงมาตลอดหลายปี หากวันหนึ่งเป็นที่รู้กันทั่วใต้หล้า ความสงบสุขเหล่านั้นคงหาไม่แล้ว ปล่อยให้มันเป็นแบบนี้ต่อไปเถอะ” เซี่ยฟางหวากล่าวเสียงเบา

“ฟางหวา เจ้ามักทำให้ข้าแข็งใจไม่พอ…” เซี่ยอวิ๋นหลานพลันหลับตาลง

เซี่ยฟางหวาลดมือลง เอื้อมหยิบหนังสือที่ถูกหลี่มู่ชิงโยนทิ้งลงบนพื้นขึ้นมากางออก นำมาทาบทับบังใบหน้าของเซี่ยอวิ๋นหลานไว้ “ปิดเอาไว้ชั่วครู่ เมื่อหยิบหนังสือออก ท่านจะพบว่าท้องฟ้าสีครามสดใสมาก”