ส่วนที่ 3 บทที่ 076-2

บทที่ 76-2 หุนหันปล่อยมือ

“ฟางหวา ข้าขอโทษ ข้าผิดเอง! หากเจ้าไม่อยากไปจวนอิงชินอ๋อง ข้าจะไปหาเขาเอง” เซี่ยอวิ๋นหลานมองท่าทางของเซี่ยฟางหวา หัวใจพลันรู้สึกเจ็บปวดตามจนแทบหยุดหายใจ เอ่ยด้วยเสียงแหบแห้ง “ข้าจะไปอธิบายกับเขาเอง เรื่องนี้เกิดขึ้นเพราะข้า ข้าย่อมไม่อาจนิ่งดูดายได้”

โทษพี่อวิ๋นหลานได้หรือ

เป็นความผิดของเขาอย่างนั้นหรือ

เซี่ยฟางหวาส่ายหน้า จะให้โทษเขาได้อย่างไรกัน เมื่อคำสาปเผาใจกำเริบคนทั่วไปไหนเลยจะต้านมันได้ ยิ่งไปกว่านั้นเขาทนทุกข์ทรมานมาตลอดหลายปี หากไม่เจอกับตัวเอง ผู้อื่นจะมาเข้าใจความเจ็บปวดแบบที่ตายไปเสียยังดีกว่ามีชีวิตอยู่อย่างที่เขาต้องเจอได้อย่างไร

หากไม่มีความทรงจำเมื่อชาติก่อน นางก็คงไม่เข้าใจเหมือนกัน

แต่เพราะความทรงจำเมื่อชาติก่อนลึกซึ้งเกินไป นางที่ได้อยู่กับเขาตลอดหลายปีนั้น ต้องทนดูเขาทุกข์ทรมานเกินกว่าบรรยายได้ เสมือนได้รับความเจ็บปวดนั้นเองจนแทบจะอยากย้ายคำสาปเผาใจมาไว้บนตัวนางแทนเขา

ชาตินี้นางรู้แต่เนิ่นๆ แล้วว่าเลือดของตัวเองมีผลกับคำสาปเผาใจบนตัวเขา เช่นนั้นแล้วจะให้นิ่งดูดายได้อย่างไร