ส่วนที่ 3 บทที่ 029-2

บทที่ 29-2 ป้ายทอง

รถม้าเคลื่อนตัวไปได้ระยะหนึ่ง ผิ่นจู๋ก็ถอนหายใจยาว “คุณหนู ในที่สุดท่านก็ช่วยข้าออกมาแล้ว เรือนลั่วเหมยเสมือนกรงขังดีๆ นี่เอง ข้าอยู่ที่นั่นแต่ละวันช่างน่าเบื่อนัก”

เซี่ยฟางหวามองนางด้วยความขำขัน

“ข้ายังคิดว่าตัวเองจะต้องถูกฝังอยู่ในสุสานก่อน ไม่คาดคิดว่าจะได้กลับจวนพร้อมท่านเร็วขนาดนี้ ข้าคิดถึงจวนของเราแทบแย่” ผิ่นจู๋พึมพำเสียงเบา

“ปล่อยทิ้งไว้นานๆ อุปสรรคก็ยิ่งมาก ดังนั้นสู้รีบตัดไฟตั้งแต่ต้นลมไม่ดีกว่าหรือ” เซี่ยฟางหวากล่าว

“เรือนลั่วเหมยน่าเบื่อมาก ศาลาไห่ถังในจวนจงหย่งโหวยังดีกว่า…” ผิ่นจู๋พยักหน้า

เซี่ยฟางหวาเลิกคิ้ว เรือนลั่วเหมยน่าเบื่ออย่างนั้นหรือ? นางยิ้มออกมา ไม่กล่าวอะไรอีก

“ผิ่นจู๋ เจ้าพูดว่าเรือนลั่วเหมยน่าเบื่อได้อย่างไรเล่า? เจ้าไม่เห็นหรือว่าคุณหนูเสียดายที่ต้องกลับมาน่ะ?” ซื่อฮว่าโพล่งขึ้น

“นั่นเพราะคุณหนูมีคุณชายรองเจิง แต่ข้าไม่มีคนอยู่เป็นเพื่อนด้วยนี่” ผิ่นจู๋กะพริบตาปริบก่อนยิ้มออกมา

“ไม่ใช่ว่ามีหลินชีอยู่ด้วยรึ” ซื่อฮว่ากล่าว “หลายวันนี้เรือนลั่วเหมยไม่ได้มีเจ้าอยู่เพียงคนเดียว”