ส่วนที่ 2 บทที่ 109

บทที่ 109 คุ้มกันลับๆ

ขบวนรถม้าเคลื่อนออกจากเมืองผิงหยางมุ่งหน้าสู่เมืองหลวงด้วยความรวดเร็ว

ผู้ดูแลเมืองผิงหยางมองส่งรถม้ากระทั่งลับสายตา เขาถึงค่อยหันมากวักมือเรียกผู้ติดตามข้างกายสองคนให้รีบเดินไปยังอาคารหลังเล็กฝั่งตรงข้าม

อาคารหลังเล็กอยู่ใกล้กับประตูเมืองแต่ไม่ได้สะดุดตามากนัก

“คุณชายรองเจิง!” ผู้ดูแลเมืองผิงหยางเข้าไปข้างในก่อนหยุดลงตรงหน้าประตู ตะโกนเรียกคนข้างในด้วยความระวัง

ภายในส่งเสียงตอบรับกลับมาเพียงแค่ “อืม”

ผู้ดูแลเมืองผิงหยางผลักประตูเข้าไป ฉินเจิงยืนอยู่ริมหน้าต่างพลางเอามือไพล่หลัง ร่างกายสูงโปร่งเปรียบได้กับต้นไผ่อันสวยงาม ภาพวาดม่านฝนกลางภูเขาด้วยหมึกภายในห้องกลายเป็นพื้นหลัง รอบกายแผ่กลิ่นอายเงียบสงัดดุจทะเลเมฆาบนเทือกเขาสูง

เขาผงะตกใจ แม้จะได้คบหาสมาคมกับฉินเจิงไม่มากนัก แต่ทุกครั้งล้วนเป็นเขาคอยดูแลเอาใจใส่ด้วยตัวเอง ทว่ากลับไม่เคยเห็นคุณชายรองเจิงในแบบนี้มาก่อน