ส่วนที่ 1 บทที่ 082-1

บทที่ 82-1 โมโห

สวนทิศใต้ รวมไปถึงทั่วทั้งจวนอิงชินอ๋องตกอยู่ภายใต้ความเงียบสงบในชั่วพริบตา

ฉินห้าวไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าฉินเจิงจะบุ่มบ่ามจูบหญิงรับใช้ของตัวเองต่อหน้าสาธารณะชนเช่นนี้

ใบหน้าหลี่หรูปี้ซีดเผือด ประกายในนัยน์ตาคู่นั้นหม่นแสงลงทันที ทราบเรื่องแล้วก็คือเรื่องหนึ่ง แต่เมื่อเห็นกับตาตัวเองก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง

หวางจื่อหมิง เจิ้งเย่เวย เฉิงอวี้ผิง ซ่งฉินหร่าน รวมถึงชุ่ยเหลียนยืนนิ่งอยู่กับที่ดังเดิมอย่างไม่ทราบว่าควรจะแสดงท่าทีอย่างไรดี

สมองของเซี่ยฟางหวาพลันเกิดเสียงอื้ออึง ประกายดาวนับล้านในดวงตาเบื้องหน้าส่องสว่างจนทำให้นางปวดตา สัมผัสที่ส่งผ่านจากริมฝีปากนั้นเด่นชัด ลมหายใจอันเย็นเฉียบแทรกซึมเข้าสู่ทุกอณูของร่างกายจนทำให้ใจสั่นไหวและไร้เรี่ยวแรงขึ้นมาทันควัน นางทราบดีว่าควรผลักเขาออกไป ทว่าแขนขากลับหนักอึ้งราวถูกก้อนหินใหญ่กดทับเอาไว้

โชคดีที่ฉินเจิงประทับจูบลงมาอย่างแผ่วเบา หลังแลกเปลี่ยนอากาศหายใจกับนางแล้วจึงค่อยๆ ถอนริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิ่ง

เซี่ยฟางหวาได้รับการปลดปล่อยให้เป็นอิสระกะทันหัน พลันร่างกายอ่อนปวกเปียกอย่างควบคุมไม่ได้จนล้มลงไปกองกับพื้น