ส่วนที่ 1 บทที่ 075-2

ตอนที่ 75-2 ให้ความสำคัญ

หย่งคังโหวฟังเซี่ยฟางหวาพูดจาหยามหมิ่นดูถูกจวนหย่งคังโหวอยู่หลายประโยค ในที่สุดก็ระงับโทสะไม่ไหว เอ่ยตะคอกว่า “เซี่ยฟางหวา เจ้าว่าเจ้าเป็นใครกัน? ต่อให้เจ้าเป็นคุณหนูแห่งจวนจงหย่งโหว แต่ก็แค่คนอมโรคก็เท่านั้น มีชีวิตเพียงวันนี้ไร้พรุ่งนี้ จวนหย่งคังโหวเราก็ไม่ได้เห็นว่าเจ้าดี เจ้าอยากแต่งเข้ามา? ก็ใช่ว่าประตูจวนหย่งคังโหวของข้าจะเปิดให้เจ้า”

เซี่ยฟางหวาพลันยิ้มออก “ท่านพูดถูก ข้าก็เป็นเพียงคนอมโรค! มีคนปักใจชอบพอหลายปีก็ยังไม่รู้ แต่ถึงสุดท้ายก็กลายเป็นเรื่องพาดพิงมาถึงคนอมโรคผู้นี้” เมื่อจบคำ นางก็หันมองหย่งคังโหว เอ่ยช้าๆ เนิบๆ “ขออนุญาตข้าเอ่ยเตือนโหวเหยสักหน่อย เยี่ยนถิงนั้นจากไปแล้วจริงๆ เขามีขา มีเท้า เดินออกจากจวนจงหย่งโหวไปด้วยอาการคนปกติ หากใครมีตาก็เห็นตรงกันว่าเขาออกไปโดยไม่มีรอยขีดข่วนใดเลยแม้แต่น้อย ส่วนเรื่องไม่ได้กลับเรือน ไปที่ใดนั้น เมื่อออกจากประตูใหญ่แห่งจวนจงหย่งโหวแล้ว ก็ไม่ใช่เรื่องที่พวกเราต้องไปข้องเกี่ยว เขาก็ไม่ได้แซ่เซี่ย จวนจงหย่งโหวเรามีหน้าที่ใดต้องช่วยท่านตามหาบุตรชาย?”