ตอนที่ ๒๒ หัวใจดวงน้อยถูกหยอกเย้า

เรือนอาบน้ำส่วนตัวของหลงอี้หลิง

ไม่นานฟ่งหลันหลั่นก็จัดเตรียมอุปกรณ์และนำอาภรณ์ชุดใหม่วางไว้บนโต๊ะไม้ ซึ่งไม่ไกลจากขอบสระมากนัก เพื่อให้แม่ทัพหนุ่มได้ลงแช่น้ำในสระส่วนตัวของเขา ซึ่งด้านบนเป็นแบบเปิดโล่งสามารถมองเห็นท้องนภาและ หมู่ดวงดาวยามค่ำคืนได้

สตรีน้อยยืนเท้าสะเอวมองดูสิ่งของที่นางพึ่งจัดเตรียมเสร็จและถอนหายใจแรง

"เฮ้อ...ทำไมข้าต้องมาทำอะไรแบบนี้ด้วยนะ แทนที่จะได้นั่งกินไก่ย่างและดื่มสุราที่ได้มาจากนายกองสองอย่างมีความสุข"

จากนั้นนางก็แหงนหน้าขึ้นมองดูท้องนภาของราตรีนี้ พานให้หวนนึกถึงค่ำคืนอันแสนสุขกับตาเฒ่าฟ่งของนาง

ครู่ต่อมานางก็ละสายตาจากความงดงามบนผืนฟ้า กลับไปทำหน้าที่ต่อให้เสร็จ จะได้รีบกลับไปห้องของตนซะที

กลีบเหมยกุ้ยฮัว[1]ถูกโปรยลงไปในสระ จนพรั่งพรูไปด้วยสีแดงแทบจะมองไม่เห็นผิวน้ำ บริเวณโดยรอบหอมอบอวลไปด้วยกลิ่นของบุปผางาม

"เมื่อก่อนข้านั้นมีชีวิตแสนอิสระเฉกเช่นวิหคน้อย แต่ไฉนเลยตอนนี้เหมือนติดอยู่ในกรงของแม่ทัพหนุ่มจอมถมึงทึงผู้นี้ได้ หากไม่ต้องติดเรื่องที่ข้าต้องรักษาตัวและตามสืบหาสาเหตุการตายของตาเฒ่า ข้าคงจะจากที่ไปนานแล้ว "

สตรีน้อยบ่นตัดพ้อและโรยกลีบบุปผาลงไปในสระน้ำอย่างต่อเนื่อง ตามด้วยเครื่องหอมในโถขนาดเล็ก ซึ่งนางถืออยู่

และในขณะที่นางกำลังจะโปรยเครื่องหอมนั้นลงไปในสระตรงหน้า ฝ่ามือหนาและใหญ่มากกว่ามือน้อยของนางเกือบเท่าตัว ก็ได้คว้าหมับมาจับข้อมือเล็กและตรึงลำแขนเรียวข้างนั้นไว้แน่น

"นี่เจ้ากำลังคิดจะทำอะไร" น้ำเสียงเข้มแฝงความเคร่งขรึมน่าเกรงขามดังขึ้นมาจากทางด้านหลังของนาง

ฟ่งหลันหลั่นตอบสวนอย่างทันควัน และมีการสะบัดหางเสียงเล็กน้อย แสดงถึงอารมณ์หงุดหงิดรำคาญที่ยังคงมีอยู่

"ข้าก็จะโปรยเครื่องหอมและสมุนไพรขับพิษลงในสระน้ำให้ท่านแม่ทัพน่ะสิ ใครช่างถามแปลก!"

[1] 玫瑰花 mé iguī huā เหมย กุ้ย ฮัว ดอกกุหลาบ

พร้อมกลับเอี้ยวตัวหันกลับไปมองทางด้านหลังตน

สตรีน้อยหันไปเห็นผู้เป็นเจ้าของสระน้ำ ยืนหน้าตึงอยู่ทางด้านหลังของนาง

"ใครใช้ให้เจ้าผสมของพวกนี้ลงไปในสระนี้กัน"

แม่ทัพหนุ่มผู้หล่อเหลา ทำหน้ายักษ์และตะคอกด้วยน้ำเสียงโกรธขึ้งออกมาเบา ๆ

นางหลบสายตาเขาด้วยการก้มหน้าลงต่ำในระดับสายตาปกติของตัวเองอย่างรวดเร็ว แต่สายตาก็ปะทะเข้ากับแผ่นอกหนาขาวผ่องบนเรือนร่างท่อนบนอันเปลือยเปล่าของคนตรงหน้า

ฟ่งหลันหลั่นรีบเบนสายตาหนีไปด้านข้างทันที เพราะเขินอายที่มองในตำแหน่งนั้นต่อ

เพลานี้ฟ่งหลันหลั่นกำลังยืนประชิดร่างกายบุรุษมากเกินสมควร แถมเขาก็มีเพียงผ้าสีขาวผืนเล็ก ๆ ห่อหุ้มท่อนล่างเอาไว้ ซึ่งตั้งท่าจะหลุดอยู่รอมร่อ

"ทะ ทำไมท่านแม่ท่านถึงต้องเปลื้องผ้า"

นางถามขึ้นอย่างตะกุกตะกักขึ้นด้วยน้ำเสียงเคอะเขิน และแสดงอาการประหม่าออกมา

ถึงแม้สตรีน้อยจะเคยเห็นบุรุษที่ใช้แรงงานมักเปลือยร่างกายท่อนบนระหว่างทำงานมาก็เยอะ แต่พอได้มาอยู่ในสถานการณ์ที่ต้องประชิดตัวกันขนาดนี้ ทำให้นางไม่ชินและวางตัวไม่ถูก

แม่ทัพหนุ่มไม่ตอบ แถมยังเขยิบเข้าหาสตรีน้อยใกล้เข้าไปอีกหนึ่งก้าว และย้อนถามกลับด้วยน้ำเสียงโกรธขึ้ง

"เมื่อครู่ ข้าได้ยินเจ้าบ่นว่ามีชีวิตอยู่ที่นี่เหมือนอยู่ในกรงขังกระนั้นรึ! เพิ่งรู้ว่าการที่ให้เจ้าพักรักษาอาการบาดเจ็บที่เรือนนี้ มันทำให้เจ้าเกิดความรู้สึกอึดอัดและลำบากใจเยี่ยงนี้ "

ในหัวของฟ่งหลันหลั่นตอนนี้ ไม่มีสมาธิในการตอบคำถามอะไรทั้งนั้น นางเริ่มหายใจถี่ขึ้น จึงคิดจะถอยหลังร่นสักสองสามก้าวเพื่อตั้งหลัก แต่ดันลืมไปว่าฝั่งนั้นมันคือสระน้ำ จึงให้ลื่นเสียหลัก หงายเงิบไปทางด้านหลัง

แม่ทัพหนุ่มผู้มีประสาทสัมผัสทั้งห้าดีเยี่ยม เห็นเช่นนั้นเขาก็ยื่นลำแขนอันแข็งแรงข้างหนึ่งไปคว้ามือของสตรีน้อยไว้อย่างรวดเร็ว พร้อมกับดึงร่างอรชรเข้ามาโอบกอดไว้แน่น อย่างเหนือความคาดหมายของอีกฝ่าย

เหตุการณ์มันเกิดขึ้นเร็วมาก ด้วยความตกใจสตรีน้อยจึงเผลอวางฝ่ามือเล็กอ่อนนุ่มสองข้างทาบลงบนแผ่นอกหนาขาวผ่องกำยำของแม่ทัพหนุ่มรูปงาม และเผลอตัวขยำมือทั้งสองข้างเกาะจุดสีชมพูทั้งสองจุดบนแผงอกอันแข็งแรงของเรือนร่างงามนี้

ดวงตากลมโตสุกใสเบิกโพลงขึ้น และพลันสบสายตาคมกล้าของเขาอย่างสะเทิ้นอาย

ทั้งสองประสานสายตากันอยู่ครู่หนึ่งแต่ความรู้สึกของทั้งคู่เหมือนเวลาผ่านไปแล้วหลายร้อยปี

วินาทีต่อมาหัวใจสองดวงก็เริ่มเต้นผิดจังหวะขึ้นพร้อมมากัน

เรือนผมราวกับเส้นไหมสีดำขลับเน้นให้สีแดงเรื่อราวกับผลอิงเถา[1] บนพวงแก้มงามชัดเจนยิ่งกว่าเดิม

ตึกตัก!

ตึกตัก!

หัวใจดวงน้อยเต้นระส่ำดังไม่เป็นจังหวะ ราวกับถูกสายใยความผูกพันจากอดีตชาติผูกมัดเอาไว้ จนไม่อาจถอนตัวให้เป็นอิสระได้ ทั้งคู่ต่างสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่น ๆ ของกันและกัน

หลงอี้หลิงเองก็รู้สึกหลงใหลเคลิบเคลิ้มในสถานการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่ ณ เพลานี้ ดั่งต้องมนตร์สะกดของบุปผางาม แรกแย้มตรงหน้า

ครู่ต่อมาสตรีน้อยก็เป็นผู้ตั้งสติได้ก่อน นางจึงรีบหลบตาจากเขา เบือนหน้าไปทางด้านข้างอย่างเขินอาย และกล่าวด้วยน้ำเสียงประหม่าเขินอาย

"นะ นายน้อย ท่านรีบปล่อยข้าเถิด ชายหญิงไม่ควรอยู่ใกล้ชิดกันเยี่ยงนี้ หากผู้ใดมาเห็นเข้า ท่านจะเสียหายเอาได้นะ" น้ำเสียงหวานละมุน คำเรียกแทนตัวเขาที่ฟังแล้วช่างรื่นหูของฟ่งหลันหลั่น ได้เรียกสติของแม่ทัพหนุ่ม เขาจึงคลายอ้อมกอดออกจากร่างอรชรตามคำร้องขออย่างว่าง่าย

แต่คนที่ร้องขอให้อีกฝ่ายปล่อยมือกลับไม่ทันได้ตั้งตัว เลยพลาดหงายเงิบไปทางด้านหลังจนได้ แต่เรื่องไม่จบแค่นั้น

ด้วยความตกใจ นางได้เอื้อมมือไปคว้าลำแขนอันแข็งแรงของแม่ทัพหนุ่มไว้หมับ และดึงร่างเขาร่วงตกไปในสระน้ำด้านหลังพร้อมกัน

ตู้ม!!!!

[1] 樱桃 yīngtáo อิงเถา เชอรี่

...

เซียงไค 盛開