Chapter 35

"Because of my messy life. Ayoko lang na mapahamak kayo, dahil nang malaman kong anak ko si Raven at naging asawa kita dati ay parang nagkaroon ako ng kahinaan. Mula nang magmulat ako ay hindi ko naisip na magmahal muli, ngunit parang naging kumpleto ang buhay ko, lalo na sayo. Maraming death threats akong natatanggap mula pa nga nung una pa lang, lastly is nakilala ko din ang pamilya ko. Oo sabihin mo nang selfish ako, pero ginagawa ko lang ito para sa kaligtasan nyo." Nagsisimula na naman akong maluha. " Huwag mo din sanang sisihin ang sarili mo, dahil hindi porke lalaki ka ay responsibilidad mo na rin na iligtas kami, Nagsakripisyo ako dahil kung hindi ko iyon gagawin at tatalikuran na lamang iyon ay maari tayong mapahamak. I was blackmailed too, by a person who was rich. He will killed Raven if tatalikuran ko lamang iyon

Naging mahirap din para sa akin, aaminin ko na parang nagsisi ako ng umapak ako sa bansa na iyon, huling misyon at delikado iyon. I'm so sorry-"

"Bullsh*t! You did not use your brain for f**k sake! Arzalea! Mas iniisip mo ang iba kaysa sa sarili mo! Paano kung napahamak ka at hindi kana nakabalil dito?! Anong sa tingin mo ang magagawa ko?! Remember that we are partners, years ago. I don't think you will forget that! Alam mo bang palaging kang napapaginipan ng anak natin at hinahanap ka! Noon kalang nya nakita noon pero ikaw naman itong lumayo! Hirap na hirap din ako sa anak natin dahil araw araw dyang umiiyak at hinahanap ang presensya mo!

Magmula ng bata pa si Raven ay palagi ka nyang itinatanong kung sino ka at kung ano ang itsura mo, noong pinag aaral ko sya hanggang pagka graduate nya ay ako lamang ang umaakyat upang sabitan ng medal ang anak mo, Hindi mo alam na minsan ay iiyak na lang sya kapag nakakita sya ng kumpletong pamilya-"

Hindi ko na kinaya pa ang narinig ko, at umiyak na lang ng umiyak. Pakiramdam ko ay napakarami kong pagkukulang.

"I have an amnesia, yrs ago! At hindi ko din alam ang gagawin ko, dahil sa traydor nang naging kaibigan ko! Masisisi mo ba ako?! Hindi ako kailanman nag tago sa inyo o taguan kayo! Tandaan mong naging masaya rin ako sayo!"

Nakita ko ang gulat sa mukha nya, umiwas ako ng tingin dahil ayokong maawa sya sa akin. Ayoko ng kina aawaan ako. Inexplain ko pa ang iba sa kanya, pero hindi yun ang dahilan para magka ayos kami.

Dama ko pa rin ang pagkailang nya paminsan minsan. Humingi na din ako ng tawad sa anak ko-namin. Halos maubos ang luha ko, ang dali nyang magpatawad, wala din dapat sisihin kundi ang may pakana nito. Sabay sabay kaming naghirap at naging masaya dahil nalagpasan namin iyon.

"I love you, My son"

"Mom, dad is crying a whole night." Napatigil ako sa pagkain at inangat ang tingin ko kay Daven.

My heart shattered when I saw him crying, agad ko syang nilapitan at niyakap. Sumabay naman sakin ang anak ko at nakiyakap din sa Daddy nya.

"I'm sorry, for blaming you."

"Shh, it's okay. Hindi natin kasalanan ang lahat at humihingi na din ako ng tawad sayo."

Tumingin ako sa anak namin at agad ko syang tinanguan.

"Dad, stop crying na po. My mom is pregna-"

"What?!" Parehas kaming nagulat ng anak ko sa naging reaksyon nya. Halos matawa kami pareho habang sya ay gulat pa rin.

"That was a joke, babe." Napatigil sya ng tawagin ko sya sa callsign namin noon. Natawa ako ng mamula ang tenga nya at agad akong niyakap sa bewang ko.

Kinagabihan ay masaya na kaming nag dinner at panay na rin ang tawanan, parang naka hinga ako nang maluwag doon dahil ramdam ko ang saya ni Daven sa kanyang mga mata.

"Good night, Sweetie." Hinalikan ko muna sa noo si Raven bago ko sya pinapasok.

"Good nyt, Mom and Dad," Sinarado na nya ang pintuan nya at agad akong hinila ni Daven sa kwarto namin.

"Hey!-"

Nagulat ako sa binulong nya at halos mahampas sya ng unan na ikinatuwa nya. Ramdam ko ang pag init ng mukha ko at hinawakan iyon habang tuwang tuwa.

"That's a joke, babe. Let's sleep." Tumango na lang ako bago mahiga sa tabi nya.