Kapitulo 2

Kapitulo 2

Cake

I just called Jarmine yesterday and sadly, she hadn't any clues where those women was. I don't know too.

Tinawagan ko na rin ang private investigator ni daddy and I'm now waiting for his cue. Pinapahirapan lang talaga ako ng gagong iyon. Kung siya na lang kaya ang maghanap ng paraan.

"Yes po, Nakita niyo na? Really?! That's good! Sige po, salamat po ulit." I hopped after the call.

Naguluhan naman si Jarmine sa pinaggagawa ko pero 'di ko na siya pinansin. Sa wakas, makikita ko na ulit ang kapatid ko. Hope he won't get mad at me because I just wanted him, anymore.

Hindi natuloy 'yong usapan namin ni Shan, dahil sa ibinalita ng private investigator ni daddy.

Buti na lang talaga, dahil hindi pa ako ready na makita siya.

"'Yon ba 'yong private investigator ng daddy mo?" tanong ni Jarmine habang kumakain ng fries.

Tumango ako. "Yes."

Bakas pa rin sa mukha ko ang tuwa matapos marinig ang magandang balita. Hindi ako mapakali dulot ng kasiyahang dala no'ng balita. Makikita na ulit kita Ryleigh.

"Anong sabi?"

I still can't believe that I could see my brother again. Para akong nanalo sa isang grand draw sa saya ko ngayon.

Ryleigh is my twin brother but he trooped because of what happened years ago.

"They found Ryleigh, Jarmine."

Napatayo siya sa gulat. "Really?!Saan daw ang kapatid mo ngayon? At alam na ba ni tito 'to?"

"Hindi pa at wala akong balak na sabihin sa kaniya. He's in Los Manio street. I don't know where it is but I want to go there, hastily. So that I could hug him tight."

"But what about Shan?" tanong niya sabay taas ng kaliwang kilay.

My eyebrows furrowed in confusion. "Huh? W-What do you mean?"

Inilagay niya ang isang bowl na puno ng fries sa center table at pumunta sa gawi ko.

Hindi ko alam kung ano ang iniisip niya ngayon but I don't care. Ang mahalaga sa 'kin ngayon ay ang makita ang kapatid ko.

She crossed her arms. "Ayan ka na naman, eh. Paano si Shan? 'Di ba kailangan ka niya? Are you not going to help him?"

Iniisip ko rin 'yon pero hindi naman iyon mahalaga sa akin ngayon.

I need my brother now and I would not give a damn to help him while my brother needs me most.

"I'd help him already, tinawagan ko na kahapon 'yong isa sa mga private investigator ni daddy and I'm just now waiting for him to tell me where the hell are they."

"Oh okay, I'd thought you refused to help him. Anyways, aalis kami ni mom ngayon. You wanna join?" tanong niya.

Wala na naman siguro akong gagawin dito sa bahay, I guess. Mom is sleeping and if I'll gonna stay here probably I get bored. So, maybe I should let myself explore something new.

Tumango ako. "Sige, magbibihis lang muna ako. By the way, saan ba tayo pupunta?"

"Basta, sasabihin ko na lang sa 'yo mamaya."

Hindi na lang ako umangal sa kaniya. She left, because she'll fetch me later. Kaya I'm now in my room, torn to what would I have to wear.

Ngumiwi ako nang mahagip ng aking mga mata ang damit na binigay ni Shan sa akin.

Why it still here? I'd thought natapon ko na iyon. Kinuha ko ito at hinagod ng tingin from top to bottom.

I can see amazement on my face while staring at it. Naalala ko tuloy 'yong mga panahong iyon.

Luminga-linga si Shan sa mga damit sa isang boutique na sa auntie ko pala. We went inside while he roamed to find me some dress.

Malaki itong boutique ni auntie. It was all enclosed by fiberglass and concrete walls and you can see her shop outside.

"Babe, I found something for you."

Lumingon ako sa kaniya and I saw an orange dress with some diamond peers at top of it. That was... pretty good.

I tilt my head up and I saw him wearing plain eyeglasses that made him look good, too.

"You like it?" tanong niya.

His lips curved and I can't help but shook my head and to get serious about it.

I nodded. "Yes, maganda siya."

"Maganda? So you don't like it? Because there's a difference between it. If you gonna say it's beautiful, it means you just only pleasing to that certain thing. While you say you like it, it means you want that certain thing. Like me, you just impressed 'bout my existence but you don't want me."

Natigilan ako sa sinabi niya. He's right, I don't want him in my life. I just gave him second chance but everything went shady already at hindi na mababalik sa normal iyon.

"I'll get it so that we can get out to this place. Pagod ako sa training and I need some rest," walang gana kong sinabi.

Tumango lamang siya at pumunta sa counter nitong shop. I saw him talking to the staff and offered a money would might be the exact amount of my dress.

Matapos siyang magbayad ay pumunta siya sa gawi ko, dala-dala ang paper bag na may logo ng shop ni auntie.

"Tayo na? I know you're tired. You should rest, Rei. Kahit ilang araw man lang."

"I can take care of myself, Shan. Hindi mo na ako kailangang pagsabihan," walang gana kong sinabi.

He sighed. "Okay, but if you need me, just don't hesitate to call me."

I shook my head when I remember that. Bakit ko ba naalala 'yong panahong iyon? I should let it vanish to my mind.

Saglit kong tinapunan ng tingin ang damit at saka itinapon iyon sa kung saan. Hindi ko kailangan 'yan!

I took the blue one with some florals printed on it. Inayos ko ang mala alon kong buhok while staring myself on the mirror.

My jaw angled properly as my bonny pointed nose highlighted my face. My fair skin embossed the sophistication that my face needed.

Hinagod ko ng tingin ang sarili ko sa salamin. I may be slim but somehow that body racked all the contenders through out the asia.

"Hoi, kanina ka pa namin hinihintay. Bakit ang tagal mo and... woah! You look... pretty," bungad ni Jarmine nang makababa ako ng hagdanan.

"As always." I flipped my hair.

"Hija, you are so... beautiful," sabi ni tita nang mag mano ako sa kaniya.

I smiled. "Salamat po tita."

Ngumiti lamang siya sa akin. Pagkatapos no'n ay nagpaalam ako kay manang Ceria. Mom is got dozed because of work and besides I don't want to disturb her.

Matapos akong makapagpaalam kay manang ay pumasok ako sa puting van nila Jarmine. The smell of it's fragrance entered my nose and I really love the smell of it.

Pagkapasok ko ay agad naming linisan ang bahay. Hindi ko alam kung saan kami pupunta ngayon. Ayaw kasing sabihin ni Jarmine sa 'kin.

"Saan ba kasi tayo pupun..." humina ang boses ko nang mapagtanto kong nakatulog na pala siya.

Tinulugan lang ako ng loka. Tinanong ko na lang si tita kung saan kami pupunta and she said pupunta raw kaming simbahan dahil gusto niyang magpasalamat sa panginoon.

Sa bagay, I need that too. For all what he'd done to me, I need to show my gratitude to Him.

Ilang oras din nang makarating kami sa simbahan. Nauna akong bumaba sumunod din naman si Jarmine.

We went inside the chapel but I can't see any people sitting up there. Tanging dalawang sakristan at tagalinis lang ang nandoon.

Umupo kami ni tita malapit sa altar. She knelt down and closed her eyes and started to pray, silently.

Nakita kong lumuhod din si Jarmine kaya lumuhod na rin ako.

Pinagmamasdan ko lang si Jarmine na nakapikit na ngayon. What should I have to do, then?

Should I close my eyes and pray, too? Huminga ako ng malalim at ginaya ko si Jarmine and I thank Him for everything he'd done to me.

Nang matapos akong magpasalamat ay ibinuka ko na ang aking mga mata at nakita ko ang pagkagulat sa mga wangis nila.

Hindi ko kasi ginagawa ito. I have my own principle. I have my own rules and I have my own perceptions.

"Ano 'yang tingin na 'yan?" tanong ko kay Jarmine.

"Is this true? Reilyn Marie Lopes is now praying? Really? Hindi ba ako nananaginip?" Kinusot niya ang mata niya.

"You're so noisy, tara na nga." Bumaling ako kay tita. "Tita, mauna na po kami ni Jarmine. May lakad pa po kasi kami eh."

"You guys take care of yourself."

Tumango ako at saka hinila si Jarmine palabas ng simbahan. Pupunta kasi kami ngayon sa former school namin. I need to go there just to ease my boredom.

"Aray ha! Pero... nagdasal ka ba talaga? Totoo ba 'yong nakita ko kanina o guni-guni ko lang?" Tanong niya habang naglalakad kami palabas ng simbahan.

"Ang OA ha! I just thank Him for giving me opportunity to shine again. Dahil alam ko namang kung hindi dahil sa kaniya, hindi ako mananalo. Yes, I'm not into praying but I need to for now," sabi ko sabay kuha sa telepono ko.

"Oh okay, Ikaw pa rin pala 'yan. Anyways, nagtext ba sa 'yo si Harry?" tanong niya.

I shrugged. "Hindi ko alam, I didn't checked my phone."

Tumango lamang siya. Pumara ako ng taxi at huminto naman ito. Agad kaming pumasok ni Jarmine.

Pagkapasok ay agad akong nagtipa ng mensahe. She's busy talking while I'm busy answering Harry's messages.

Ako:

We'll go there, medyo matatagalan nga lang kasi traffic. But don't worry makakarating kami riyan.

Hinintay ko ang mensahe ni Harry. Maya-maya, tumunog ang telepono ko at rumehistro ang pangalan niya.

Harry:

It's okay we're not yet starting. Don't worry, sabihin ko sa kanila na hintayin kayo.

Ako:

'Wag na. Magsimula na kayo.

Tinago ko ang phone ko at nakita ko si Jarmine na busy sa kaka-tingin sa litrato ng ex niya. Really, huh?

Agad kong kinuha ang telepono niya at in-off ito. Ngumiwi naman siya. It's better to cut the ropes than making it knot.

"You're so harsh, Rei..." pagmamaktol niya sabay halukipkip.

"Harsh? Ako pa ngayon ang harsh? I'm just making you realize what's with that man. Baka nakalimutan mo kasi," sarkastiko kong sinabi.

"He's nice Rei, can't you see it? He's your cousin, right?" aniya sabay ngiwi.

"Yes, he's my cousin that's why I know how jerk he is."

Alam ko kasing may gusto pa rin siya sa pinsan ko. Pero hindi pwedeng maging sila dahil ayokong masaktan siya. Naalala ko tuloy kung gaano siya kabaliw sa pinsan kong 'yon.

"Rei, ayun si Dariel oh! Let's get over there," sabi ni Jarmine at tinuro pa ang dinaanan ng pinsan ko.

Hindi ko lubos maintindihan kung bakit baliw na baliw siya sa pinsan kong iyon.

Eh mukha naman 'yong madungis. Hindi na ako

naka-angal nang hinila niya

ako papunta roon. Seriously?

"Are you serious about this, Jarmine?" iritado kong tanong.

"Yes!" mariin niyang sinabi at hinila ako papunta sa pinsan kong naglalakad kasama ang mga kaibigan niyang playboy rin.

I do not understand why he's staying here if he just vaunt hisself to the crowd.

Eh ano ang silbi niya rito?

Mag-angas at magpagwapo lang? I sighed in grimace.

"Dariel!" sigaw ni Jarmine na ikinagulat ng lahat ng estudyante.

Nakita ko namang huminto si Dariel at bahagyang lumingon sa kaniya. Pinasadahan ko ng tingin ang mga estudyanteng nandoon.

Nagbu-bulungan ang iilan at samantalang nakatingin naman sa kaniya ang karamihan.

"Jarmine, tama na 'to please. Itigil mo na 'tong kahibangan mo," mahina kong bulong.

"Teka lang, gusto ko lang ibigay 'tong binake ni mommy."

Bakit ba ang tigas ng ulo niya? Hindi pa ba siya nadadala sa pinaggagawa ng pinsan kong 'yon sa kaniya?

I should call her maytyr if that's the case. Kinurot ko ang tagiliran niya and I heard her whined.

"Itigil mo na ito for heaven's sake!" mariin kong sinabi.

"Mamaya na nga, ibibigay ko pa 'tong binake ni mommy," aniya at humakbang papunta sa pinsan ko. Hinawakan ko ang braso niya subalit hinawi niya ito.

Nagpatuloy siya sa paghakbang hanggang sa nakarating siya sa harap ng pinsan ko.

"Dariel," pagtawag niya sa pinsan ko.

Napa hilot na lang ako sa sentido ko. Kahit kailan napaka tanga niya talaga. Hindi man lang niya inisip ang magiging bunga pagkatapos nito. How blimp.

Nakita kong lumingon si Dariel kay Jarmine. Ibinigay naman ni Jarmine 'yong cake na binake ni tita sa pinsan ko.

Kinuha naman ito ni Dariel pero laking gulat ko na lang nang bigla niya itong binitiwan dahilan para mahulog ito sa sahig.

Akala ko 'yon lang ang gagawin niya pero hindi ko inasahan ang sunod niyang ginawa.

Tinignan niya si Jarmine na may halong panunuya at tinapakan 'yong cake na binigay ni Jarmine.

"I don't need your cake!" mariin niyang sinabi sabay talikod.

My lips gape in surprise.